Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Litwińska – Bargiel

Protokolant: Justyna Pasiak

po rozpoznaniu w dniu 06 lipca 2015 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. J. (1)

przeciwko (...) S.A we W.

o zapłatę kwoty 11 000 zł

I/  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda T. J. (1) kwotę 6 500zł (sześć tysięcy pięćset złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 05 maja 2012 roku do dnia zapłaty;

II/  dalej idące powództwo oddala;

III/  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda T. J. (1) kwotę 719,22 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV/  nakazuje pozwanemu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 1307,08 zł tytułem części kosztów sądowych, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda T. J. (1) wystąpił o zasądzenie na rzecz powoda od strony pozwanej (...) Zakładu (...) i Spółki Akcyjnej z (...) w W. kwoty 11.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 marca 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 4800 zł i opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Na uzasadnienie tego żądania wskazał, że w dniu 26 kwietnia 2011 roku w miejscowości B.na skrzyżowaniu ulicy (...)ok. godz. 8.00 miał miejsce wypadek, w którym został poszkodowany powód, pasażer samochodu osobowego m-ki V., nr rej. (...). Przyczyną wypadku było wymuszenie pierwszeństwa przejazdu przez kierowcę samochodu m-ki A. (...)o nr rej. (...)wyjeżdżającego z drogi podporządkowanej. Pojazdem m-ki A.kierował J. K., który został ukarany mandatem karanym przez Policję wezwaną na miejsce zdarzenia. Na dzień wypadku samochód sprawcy objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej na podstawie polisy wykupionej u strony pozwanej (nr (...)). W następstwie powyższego zdarzenia powód doznał poważnego urazu kręgosłupa szyjnego, głowy oraz ogólnego potłuczenia ciała. Urazy te wywołały u powoda silne bóle kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości oraz karku, a także ból i zawrotu głowy, wymioty, drętwienie palców, słabsze czucie na lewym ramieniu i dłoni. Doznane urazy wywołały konieczność podjęcia powypadkowego leczenia w Poradni Specjalistycznej Urazowo-Ortopedycznej oraz Neurologicznej. Zastosowano u powoda leczenie farmakologiczne. Lekarz chirurg zalecił unieruchomienie odcinak szyjnego kręgosłupa kołnierzem ortopedycznym na okres 4 tygodni, jednakże z powodu nieustępujących dolegliwości zalecił dalsze noszenie kołnierza przez okres kolejnych 2 tygodni. W wyniku podjętej diagnostyki u powoda rozpoznano przewlekły zespół bólowy korzeniowy lewostronny oraz dyskopatię C4/C7, radikulopatię szyjną lewostronną, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych odcinka C, przeczulicę palców dłoni lewej, pourazowe bóle głowy, karku z promieniowaniem do kgl i ograniczeniem ruchomości do boków. Ze względu na nasilające się u powoda dolegliwości w odcinku kręgosłupa szyjnego wykonano badanie MR tego odcinak kręgosłupa, które wykazało widoczne zmiany typu bulging disc w C5/C6, C6/C7 ze śladami wzmożonej przedniej rezerwy płynowej worka opony twardej od przodu. Z uwagi na nieustępujące dolegliwości bólowe kręgosłupa powód w okresie od 6.11.2011r. do 28.11.2011r. przebywał w sanatorium uzdrowiskowym w K., gdzie podano go różnorodnym zabiegom, w tym laseroterapi, masażom. Uczęszczał także na gimnastykę indywidualną. Pomimo upływu roku czasu od wypadku powód kontynuował leczenie, zażywał środku przeciwbólowe i wymagał rehabilitacji. Ponadto stres oraz bóle pourazowe powodowały u powoda bezsenność, obniżenie nastroju, niepewność i lęk co do powrotu do stanu zdrowia sprzed wypadku. Od dnia wypadku w dalszym ciągu utrzymuje się u powoda lęk przed jazdą samochodem, powód ma obawy przed poruszeniem się po drogach. Do momentu wypadku powód nie miał poważnych problemów ze zdrowiem, był aktywny. Obrażenia jakich doznał powód do chwili obecnej stanowią dla niego znaczną dolegliwość, bowiem notorycznie powracają dolegliwości bólowe. Powód zmuszony jest okresowo przyjmować leki przeciwbólowe, które z jednej strony przynoszą ulgę, lecz z drugiej strony mogą powodować rozstrój narządów wewnętrznych. Negatywne skutki wypadku miały także odzwierciedlenie w życiu zawodowym powoda. Na dzień wypadku powód był bezrobotny, był w trakcie poszukiwań pracy. W okresie powypadkowym miał ofertę z urzędu pracy, jednakże ze względu na stan zdrowia nie był w stanie wykonywać pracy i musiał z niej zrezygnować. Obecnie powód został zakwalifikowany do 3 grupy inwalidzkiej i może wykonywać tylko prace lekkie. Powód zgłosił swoje roszczenie pozwanej spółce pismem z dnia 31.05.2011r. załączając jednocześnie wypełniony druk zgłoszenia szkody (OC/osobowa). Pozwany co do zasady przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku i w toku postępowania likwidacyjnego decyzyjną z dnia 8.09.2011r. przyznał powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 2740,66 zł, w tym tylko 1.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Dnia 6.12.2011r. powód przesłał stronie pozwanej dokumentację medyczną z pobytu w sanatorium uzdrowiskowym i wezwał pozwanego do przeprowadzenia końcowej komisji lekarskiej celem ustalenia uszczerbku na zdrowiu powoda. Jednakże pozwany nie przeprowadził żądanej komisji i odmawia wypłaty dalszego zadośćuczynienia. Powód nie zgadzał się ze stanowiskiem strony pozwanej i pismem z dnia 04.04.2012r. ponownie przedstawił swoje żądania, jednakże pozwany w piśmie z dnia 19.07.2012r. podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i wypłacił jedynie kwotę 280,37 zł tytułem zwrotu dalszych kosztów leczenia. Odnośnie daty początkowej naliczania odsetek pełnomocnik powoda podał, iż dochodzone roszczenie zostało sprecyzowane w piśmie z dnia 15 lutego 2012r., a więc przy zachowaniu 30 dniowego terminu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, roszczenie stało się wymagalne z dniem 17 marca 2012r.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Motywując swoje stanowisko przyznał, że pozwana Spółka przyjęła na siebie odpowiedzialność za skutki przedmiotowego wypadku i wypłaciła powodowi z tego tytułu zadośćuczynienie w kwocie 1500 zł oraz odszkodowanie w kwocie 1521,03 zł. Podniosła, że dalsze roszczenia powoda są bezpodstawne, albowiem wypłacona kwota w sposób właściwy spełnia charakter kompensacyjny i jest ekonomicznie dla niego odczuwalna. W toku postępowanie likwidacyjnego lekarz orzecznik stwierdził u powoda uraz kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz ustalił jego konsekwencję na 1,5% uszczerbku na zdrowiu. Wskazano również, że powód posiada choroby samoistne, które dodatkowo skutkują uszczerbkiem na jego zdrowiu w wysokości 1,5 % .

W piśmie procesowym z dnia 13 marca 2013r. pełnomocnik powoda podniósł, iż być może u powoda występowały pewne zmiany zwyrodnieniowe przed wypadkiem, chociażby z racji wieku, jednakże powód nie miał żadnych objawów i dolegliwości. Dlatego też aktualnie odczuwane dolegliwości bólowe należy nie wątpliwie wiązać z urazem kręgosłupa doznanym w wypadku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. J. (1) w dniu 26 kwietnia 2011r. ok. godziny 8.00 podróżował jako pasażer na przedni siedzeniu pojazdu samochodu osobowego m-ki V., nr rej. (...). Padał mżawka. Miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W B. na skrzyżowaniu ulicy (...) pojazd z powodem został silnie uderzony przez samochód m-ki A. (...) o nr rej. (...) wyjeżdżający z drogi podporządkowanej. Pojazdem m-ki A. kierował J. K.. Na miejsce zdarzenie wezwano Policję. Kierowca samochodu maki A. został ukarany mandatem karanym.

Dowód:

⚫

kserokopia notatka informacyjnej o zdarzeniu drogowym. – k. 5,

⚫

przesłuchanie powoda T. J. (2) – k.257,

⚫

zeznania świadka W. S.-k.85.

W dniu przedmiotowego zdarzenia samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną pozwaną (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

Dowód: akta szkody strony pozwanej.

Na miejsce zdarzenia nie wezwano karetkę pogotowia. Powód wyszedł z pojazdu o własnych siłach. Nie odczuwał żadnych dolegliwości bólowych. Dopiero na drugi dzień od zdarzenia zaczął odczuwać silny ból głowy oraz szyi promieniujący na lewa rękę z drętwieniem palców dłoni lewej. Udał się do lekarza rodzinnego, od którego otrzymał skierowanie do chirurga i ortopedy.

W dniu 27 kwietnia 2011r. rozpoczął leczenie ortopedyczne. Lekarz ortopeda zalecił noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres 4 tygodni oraz fizjoterapie. Zleciła również badanie obrazowe kręgosłupa odcinka szyjnego. Skierował także do lekarza neurologa. W sumie powód odbył pięć wizyt u lekarza ortopedy.

Konsultacje chirurgiczną powód odbył w dniu 28 kwietnia 2011r. Lekarz ten zalecił również noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres 4 tygodni i skierował do poradni neurologicznej. W dniu 27 maja 2011r. lekarz chirurg zalecił noszenie kołnierza ortopedycznego na dalszy okres 2 tygodni.

Powód w dniu 29 kwietnia 2011r. rozpoczął leczenie neurologiczne. Powód w wywiadzie uskarżał się na drętwienie palców ręki lewej, pourazowy ból głowy. Lekarz neurolog rozpoznał ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych w odcinku C, słabsze czucie na lewym ramieniu, przeczulicę na lewej ręce oraz osłabienie siły mięśniowej ręki lewej. Nie stwierdził natomiast uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego oraz objawów oponowych i ogniskowych. W związku z czym przepisał leki przeciwbólowe oraz skierował na RTG i TK kręgosłupa szyjnego. Na kolejnych wizytach stwierdzono utrzymywanie się dolegliwości. Lekarz ten skierował powoda na rehabilitację w postaci masaży, laserów, prądów. Powód odbył zalecaną rehabilitację.

Zdjęcie RTG kręgosłupa szyjnego wykonane w dniu 27 kwietnia 2011r. wykazało zmiany zwyrodnieniowe w trzonach kręgów szyjnych oraz zwężenie przestrzeni międzykręgowych na poziomie C4-C5, C5-C6, C6-C7- dyskopatia wielopoziomowa. Badanie MR kręgosłupa szyjnego z dnia 17 czerwca 2011r. wykazało śladowe zmiany zwyrodnieniowe, z wielopoziomową dyskopatią bez objawów konfliktu korzeniowo dyskowego.

W dniu 9 sierpnia 2011r. powód ponowieni udał się do lekarza neurologa, który rozpoznał stan po skręceniu kręgosłupa szyjnego, radikulopatię lewostronną oraz pourazowy ból głowy.

Leczenie chirurgiczne zostało zakończone w dniu 23 sierpnia 2011r. Wobec utrzymujących się dolegliwości bólowych leczenie neurologiczne powód podjął ponownie w lutym 2013r.

W okresie od 08 listopada do 28 listopada 2011r. powód przebywał w Sanatorium (...) w K. z rozpoznaniem zmian zwyrodnieniowych stawów, kręgosłupa, dyskopatii szyjnej i lędźwiowej.

Dowód:

⚫

przesłuchanie powoda T. J. (1) – k.257,

⚫

kserokopia skierowanie do pracowni diagnostycznej z dnia 30 maja 2011r.-k.12,

⚫

kserokopia wynik badania radiologicznego –k.6,

⚫

kserokopia historia choroby- k.7-11, 19,26,66,

⚫

kserokopia opis badania MR kręgosłupa odcinaka szyjnego z dnia 17 czerwca 2011r.-k.14,

⚫

kserokopia zaświadczenie lekarskie- k. 15,28,

⚫

kserokopia rachunku z dnia 27.10.2011r.,09.08.2012r.-k.17,27,

⚫

kserokopia faktury VAT –k.18,29,

⚫

kserokopia skierowania do szpitala z dnia 25.06.2012r.-k.24,

⚫

zeznania świadka M. J.-k.84,

⚫

zeznania świadka H. J. (1)-k.84

⚫

zeznania świadka M. O.-k.84,

⚫

zeznania świadka W. S.-k.85,

⚫

zeznania świadka R. S. –k.85,

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. W. z dnia 23 października 2013r.-k.123-128.

Przed zdarzeniem z dnia 26 kwietnia 2011r. powód nie odczuwał żadnych dolegliwości bólowych. Nie leczył się neurologicznie.

Od wypadku powód odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do lewej kończyny górnej, drętwienie palców ręki lewej. Uskarża się na bóle kręgosłupa lędźwiowego oraz bóle głowy.

Bezpośrednio po wypadki nie wymagał opieki osób trzecich, był samodzielny, trochę pomagała mu żona, nie mógł się podnieść.

W dalszym ciągu, przy nasileniu dolegliwości bólowych, zażywa leki przeciwbólowe. Stał się rozdrażniony, nerwowy. Musi więcej odpoczywać, szybciej się męczy. Dolegliwości uniemożliwiaj mu wykonywanie wszystkich czynności na jego ogródku działkowym. Zaprzestała wędkowania. Nie jest już w stanie samodzielnie wykonywać prac remontowych w domu. Nawet lżejsze prace wykonuje z dużym wysiłkiem.

Skutki wypadku miały również odzwierciedlenie w życiu zawodowym powoda. Na dzień wypadku był bezrobotny, był w trakcie poszukiwania pracy. W okresie powypadkowym miał ofertę z Urzędu Pracy, jednakże z powodu stanu zdrowia nie był w stanie podjąć pracy. Powód rozpoczął pracę dopiero na początku roku 2012. Obecnie powód ma III grupę inwalidzką i może wykonywać tylko pracę lekkie.

Dowód:

⚫

przesłuchanie powoda T. J. (1) – k.257,

⚫

kserokopia zaświadczenia lekarskiego –k. 82,102,104,

⚫

kserokopia wyniku badania z dnia 04.04.2013r.-k. 103,

⚫

zeznania świadka M. J.-k.84,

⚫

zeznania świadka H. J. (1)-k.84,

⚫

zeznania świadka M. O.-k.84,

⚫

zeznania świadka W. S.-k.85,

⚫

zeznania świadka R. S. –k.85,

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego K. K. (1) z dnia 15 września 2014r.-k.194-196.

W wyniku zdarzenia z dnia 26 kwietnia 2011r. powód doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego z niewielkim ograniczeniem ruchomości. Na skutek urazu doszło do naciągnięcia mięsni przykręgosłupowych oraz więzadeł około kręgosłupowych. Doznany uraz kręgosłupa szyjnego był typu whisplash (uraz przyspieszeniowo - opóźnieniowy), to jest typowy uraz kręgosłupa odnoszony w wypadkach komunikacyjnych. Przebyty uraz głowy nie skutkował następstwami neurologicznymi.

W związku z czym powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % (pkt 89a tabeli zamieszczonej w rozporządzeniu z dnia 18.12.2002r.) oraz wyniku uszkodzenia struktur miękkich okołokręgosłupowych w wysokości 2 % (pkt 89a w/w rozporządzenia).

W bezpośrednim okresie od zdarzenia z uwagi na występowanie bólów kręgosłupa szyjnego o dużym natężeniu wykonywanie czynności dnia codziennego przez powoda było znacznie ograniczone. Nie powinien był też pracować zarobkowo.

Z uwagi na stwierdzone u powoda zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne okres odczuwania dolegliwości bólowych mógł być przedłużony, a intensywność odczuwania bólu zwiększona.

Nie należy spodziewać się poprawy lub pogorszenia stanu zdrowia powoda. W przyszłości nie dojdzie do powstania nowych zmian w kręgosłupie szyjnym. Przebyty uraz kręgosłupa szyjnego w wypadku z dnia 26 kwietnia 2011r. nie powinien wpływać w istotny sposób na dalsze funkcjonowanie powoda. Uraz ten w okresie bezpośrednim po zdarzeniu wpływał na jego funkcjonowanie, kiedy występowały nasilone dolegliwości bólowe.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego S. G. z dnia 19 lipca 2013 r. – k. 94-96,

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. W. z dnia 23 października 2013r.-k.123-128.

Obecnie u powoda stwierdzono niewielkie ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa, bez objawów korzeniowych. W badaniach obrazowych nie stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego. Wykonane badania obrazowe nie uzasadniają podawanych przez powoda dolegliwości, w tym drętwień lewej kończyny górnej. Bóle kręgosłupa lędźwiowego nie mają żadnego związku z przebytym urazem. Są natomiast wynikiem zmian zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, które nie mają związku z przebytym urazem. Z powodu stwierdzonych zmian powód wymaga stałego prowadzenia higienicznego trybu życia, a w okresie nasilenia dolegliwości leczenia w tym leczenia rehabilitacyjnego. Przebyty uraz nie spowodował przyspieszenia zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, tj. odcinak kręgosłupa, który doznał urazu na skutek zdarzenia.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego S. G. z dnia 19 lipca 2013 r. – k. 94-96,

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. W. z dnia 23 października 2013r.-k.123-128,

⚫

pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego J. W. z dnia 09 grudnia 2013r.-k.146-147, 167.

Stres i ból pourazowy powodowały u powoda bezsenność, obniżenie nastroju, niepewność i lęk co do powrotu do stanu zdrowia sprzed wypadku. W nocy sypiał źle, bywały koszmary senne związane ze zdarzeniem. Nie korzystał z porad psychologa, ani psychiatry. Objawy obecnie ustąpiły. Jednakże w dalszym ciągu utrzymuje się lęk przed jazdą samochodem, powód ma obawy przed poruszeniem się po drogach. Musiał przezwyciężyć lek, gdyż podjął zatrudnienie i w jego zakresie obowiązków jest kierowanie autem. Jednakże jeździe powoli i bardzo ostrożnie oraz prowadził samochód tylko wtedy, kiedy jest to konieczne.

Bezpośrednio po wypadku u powoda wystąpiły zaburzenia adaptacyjno-reakcji mieszanej depresyjno-lękowe. Objawy zaburzeń adaptacyjnych wystąpiły bezpośrednio po wypadku i trwały przez kilka miesięcy i stopniowo ustępowały. Przybrały one formę leków, bezsenności, dyskomfortu psychicznego, okresowego pogorszenia funkcjonowania, brakiem aktywności. Duży wpływ na stan psychiczny powoda miały dolegliwości bólowe głowy oraz kręgosłupa szyjnego. W początkowej fazie wpływało to na życie osobiste i społeczne powoda ograniczając zdolność do codziennego funkcjonowania.

Obecnie powód czuje się dobrze. Objawy psychiczne ustąpiły. Nie wymaga on leczenia psychiatrycznego. W przeszłości jest mało prawdopodobne, aby pojawiły się inne następstwa zaburzeń psychicznych związanych z wypadkiem.

Zaburzenia powstałe u powoda w następstwie wypadku spowodowały długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2% (pozycja 10a z tabeli zamieszczonej w rozporządzeniu z dnia 18.12.2002r.)

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego K. K. (1) z dnia 15 września 2014r.-k.194-196,

⚫

pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego K. K. (1) z dnia 15 lutego 2015r.-k.232-233,

⚫

przesłuchanie powoda T. J. (2) – k.257.

Powód zgłosił swoje roszczenie pozwanej spółce pismem z dnia 31 maja 2011r., przesyłając miedzy innymi kserokopie dokumentacji medycznej z dotychczasowego leczenia.

Strona pozwana po analizie całości materiału zgromadzonego w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi 1 500 zł tytułem zadośćuczynienia. Odmówił dalszych wypłat, uznając, iż wypłacona kwota rekompensuje w całości doznaną krzywdę przez powoda.

Powód w piśmie z dnia 04 kwietnia 2012r. wniósł o przyznanie mu zadośćuczynienia w kwocie 12 00 zł i w związku z tym przeprowadzenie komisji lekarskiej w celu ustalenia uszczerbku na zdrowi powoda. Ponadto wniósł o przyznanie kosztów profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 4817 zł. Strona pozwana nie zmieniła swojego stanowiska, nawet po uzupełnieniu przez powoda dokumentacji medycznej.

Dowód:

⚫

akta szkody strony pozwanej,

⚫

pismo z dnia 31.05.2011r, 04.04.2014r., 22.10.2012r.-k. 13,22,30,

⚫

kserokopia pisma strony pozwanej z dnia 08-09-2011r., 19.07.2012r.,05.12.2012r.-k.-16,25.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlega uwzględnieniu w części.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w dniu 26 kwietnia 2011 roku powód T. J. (1) uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w wyniku którego doznał opisanych powyżej obrażeń. Żadnych wątpliwości nie budzi także okoliczność, iż zdarzenie to spowodował J. K., gdyż nie zachował należytej ostrożności wyjeżdżania z drogi podporządkowuj, w efekcie czego uderzył w pojazd, którym podróżował powód. Wskazane fakty wynikają z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody i przesłuchania powoda, zeznań świadka W. S., a przy tym w żaden sposób nie były kwestionowane przez pozwaną Spółkę. W tych okolicznościach oczywistym jest stwierdzenie, że J. K. naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadził do tego wypadku, a tym samym dopuścił się czynu niedozwolonego (art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.). Nie podważała zresztą tego strona pozwana, która także nie kwestionowała, iż pojazd, którym kierował sprawca wypadku, był ubezpieczony u niej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia. Wskazać zatem należy, że w taki samym zakresie jak sprawca szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia, odpowiada za skutki tego zdarzenia ubezpieczyciel, czyli pozwana Spółka. Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie Ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Powód w rozpoznawanej sprawie zgłosił żądanie zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 11 000 zł tytułem uzupełnienia wypłaconej już kwoty zadośćuczynienia pieniężnego co oznacza, iż przyjął, że w związku z tym zdarzeniem drogowym należy się mu zadośćuczynienie pieniężne w wysokości 12 500 zł. W ocenie bowiem powoda wypłacone dotychczas przez stronę pozwaną zadośćuczynienie w kwocie 1 500 zł jest nieadekwatne do stopnia odniesionych przez nią obrażeń oraz doznanych przez niego cierpień.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę opiera się na przepisie art. 445 § 1 k.c. stanowiącym, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX nr 50884; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, LEX nr 50824; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145;). W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 roku, I ACa 195/13, LEX nr 1363278; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 08 marca 2013 roku, I ACa 26/13, LEX nr 1293609; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lipca 2013 roku, I ACa 602/13, LEX nr 1353806). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2013 roku, I ACa 715/13, LEX nr 1363003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 lutego 2013 roku, I ACa 1186/12, LEX nr 1313304; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7).

W niniejszej sprawie Sąd w pierwszym rzędzie zwrócił uwagę na fakt, iż zdarzenie drogowe w jakim uczestniczył powód nie było poważnym wypadkiem drogowym. W wyniku tego zdarzenia powód nie odniósł także poważnych obrażeń, które wymagałyby przeprowadzenia zabiegów operacyjnych i hospitalizacji. Niemniej jednak dolegliwości bólowe kręgosłupa związane z obrażeniami doznanymi w wyniku przedmiotowego zdarzenia były bardzo bolesne i długotrwałe. W związku z tym zmuszony był korzystać z opieki lekarzy specjalistów oraz przebyć rehabilitację, a także przez okres 6 tygodni nosić kołnierz ortopedyczny. W wyniku odczuwanych dolegliwości bólowych stał się rozdrażniony, nerwowy. Nie uszło uwadze Sądu, że przed zdarzeniem powód był człowiekiem zdrowym i nie chorował. Zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w zakresie kręgosłupa ujawniły się dopiero na skutek leczenia i diagnostyki podjętej po wypadku. Po zdarzeniu nastąpiła znacząca zmiana w życiu codziennym powoda. Bowiem rzadziej pracuje na swoim ogrodzie działkowym, zaprzestała wędkowania. Męczy się nawet przy lżejszych pracach, musi więcej odpoczywać. Nie może wykonywać drobnych prac remontowych w mieszkaniu, musi korzystać z pomocy osób trzecich. Negatywne skutki wypadku przełożył się także na sytuację zawodową powoda. Na dzień wypadku był osobą bezrobotna, poszukującą pracy. Otrzymał ofertę pracy od Urzędu Pracy, ale ze względu na stan zdrowi, musiał z niej zrezygnować. Pracę podjął dopiero na początku 2012r. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż powód w dalszym ciągu musi zażywać leki przeciwbólowe i pozostaje pod opieką lekarza neurologa. Nadal odczuwa ból odcinak szyjnego kręgosłupa promieniujący do lewej ręki. Ma zaleconą dalszą rehabilitację. Podkreślić również należy, że u powoda stwierdzono stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego z niewielkim ograniczenie ruchomości, skutkujący długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2 %. Uszczerbek na zdrowiu stwierdzony przez lekarza biegłego ortopedę oraz neurologa pokrywają się, gdyż dotyczą tego samego uszczerbku, zakwalifikowanego na pozycji 89a tabeli rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r.

W tym miejscu należy dodać, iż wypadek nie spowodował urazu kręgosłupa odcinka lędźwiowego. Powód nie podawał w okresie bezpośrednim po wypadku dolegliwości ze strony tego odcinka kręgosłupa. Mechanizm urazu kręgosłupa ledźwiowego jest zbliżony do mechanizmu urazu kręgosłupa szyjnego, a mianowicie ból i innego dolegliwości występują natychmiast. Z powodu bólów kręgosłupa lędźwiowego powód podjął leczenie dopiero w lutym 2013r. Jest to okres zbyt odległy od dnia zdarzenia, ażeby wiązać zgłaszane dolegliwości z przebytym wypadkiem. Podkreślić należy, iż wypadek także nie spowodował przyspieszenia zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, gdyż był już one widoczne w badaniu TK wykonanym dnia 17 czerwca 2011r., a więc po upływie niecałych dwóch miesięcy od zaistniałego zdarzenia. Nie ma możliwości- co potwierdziła biegła sądowa J. W. (k.146-147)-aby w tak krótkim czasie uległy przyspieszeniu opisane zmiany. Powstanie i rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa jest bowiem procesem długotrwałym. Tym samym należy uznać, iż powód miał te zmiany przed zdarzeniem z dnia 26 kwietnia 2011r.

Wypadek miał także negatywne konsekwencje na zdrowie psychiczne powoda. W okresie bezpośrednim po zdarzeniu bowiem odczuwał lęk, dyskomfort psychiczny, brak aktywności, okresowe pogorszenie funkcjonowania, bezsennością, miał koszmary nocne dotyczące przebiegu wypadku. Duży wpływ na stan psychiczny powoda miały utrzymujący się pourazowy ból głowy oraz kręgosłupa szyjnego. W związku z tymi dolegliwościami był rozdrażniony, nerwowy. Ten stan zdrowi psychicznego powoda należało zakwalifikować jako zaburzenia adaptacyjno- reakcję mieszaną depresyjno- lękową, co skutkowało 2 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu (pozycja 10a w/w rozporządzenia).

W tym miejscy należy zaznaczyć, iż faktycznie powód nie skorzystał z profesjonalnej pomocy psychologicznej bądź psychiatrycznej. Jednakże w przypadku występowania zaburzeń psychicznych zwłaszcza związanych z przeżytym wydarzeniem stresowym osoby nimi dotknięte często nie korzystają z porad psychiatry, czy psychologa, mino występowania objawów chorobowych z powodu braków wiedzy o skuteczności takiego leczenia, oporem przed jego podjęciem lub korzystają z innego typu wsparcia. W związku z tym, że u powoda objawy powyżej opisane nie były znacznie nasilone, jak również miały tendencje do samoistnego ustępowania nie korzystał on z leczenia i nie posiada dokumentacji medycznej. Sąd podziela stanowisko biegłej sądowej K. K. (2), iż brak dokumentacji medycznej nie wyklucza jednak występowanie żadnej choroby.

Sąd zważył także, że na skutek przedmiotowego zdarzenia stwierdza się u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 4 %.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, należne powodowi zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 8 000 zł. Mając więc na względzie, że strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 1 500 zł z tego tytułu, należało zasądzić na jego rzecz dodatkowo kwotę 6 500 zł i oddalić dalej idące powództwo.

W ocenie Sądu, natężenie doznanych przez powoda cierpień fizycznych, długotrwałość leczenia oraz stwierdzony się u niego trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 4%, w pełni uzasadniają przyznanie powodowi zadośćuczynienia we wskazanej kwocie. Zdaniem Sądu, suma 8 000 zł zadośćuczynienia pieniężnego, z jednej strony uwzględnia stopień krzywdy powoda i dlatego nie może być uznana za nadmierną, a z drugiej strony nie pomija panujących stosunków majątkowych, przez co jest utrzymana w rozsądnych granicach.

W tym miejscu należy podkreślić, że przedstawione powyżej istotne okoliczności faktyczne sprawy zostały ustalone na podstawie dowodów z dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sądowych i aktach szkody strony pozwanej, opinii biegłych sądowych a także zeznań świadka M. J., H. J. (2), M. O., W. S. oraz przesłuchania powoda. Wskazane dowody, w ocenie Sądu, stanowią wiarygodne źródło informacji o wynikających z nich faktach, gdyż w toku procesu nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważałyby zaufanie do ich rzetelności i zgodności z prawdą. W szczególności należy podkreślić, że o wiarygodności zeznań świadków oraz powoda świadczy fakt, iż są one konsekwentne, spójne i w dużej części wzajemnie się potwierdzają, a przy tym korelują z dokumentacją medyczną.

W pozwie powód wystąpił dodatkowo z żądaniem zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych liczonych od dochodzonych kwot od dnia 17 marca 2012 roku do dnia zapłaty.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tego artykułu wynika, bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się, przeto, zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba, że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48). Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Zgodnie, z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ustęp 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W świetle opisanych regulacji prawnych należało przyjąć, że świadczenie z tytułu naprawienia szkody dochodzone od zakładu ubezpieczeń jest świadczeniem terminowym.

Wedle tych przepisów zakład ubezpieczeń jest obowiązany wypłacić zadośćuczynienie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, a w późniejszym terminie tylko wówczas, gdy nie jest w stanie wcześniej wyjaśnić okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie pozwana Spółka nie udowodniła, że istniały przeszkody uniemożliwiające wyjaśnienia w ciągu 30 dni okoliczności koniecznych do ustalenia jej odpowiedzialności albo wysokości świadczeń należnych powódce, pomimo działań podejmowanych ze szczególną starannością (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 roku, V CSK 38/11, LEX nr 1129170; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2009 roku, II CSK 257/09, LEX nr 551104). Tym samym powinna spełnić świadczenia przysługujące powódce w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie.

Nie ulega wątpliwości, że powód zawiadomił stronę pozwaną o przedmiotowym zdarzeniu drogowym w dniu 31 maja 2011 roku, kiedy zażądał z tego tytułu zwrotu kosztów leczenia oraz wypłaty zaliczki na poczet przyszłego świadczenia. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła zadośćuczynienie w kwocie 1 500 zł na podstawie decyzji z dnia 08 września 2011r. Powód sprecyzował swoje żądanie, co wysokości uzupełniającego zadośćuczynienia w piśmie z dnia 04 kwietnia 2012r., wnosząc o przyznanie dalszej kwoty w wysokości 12 00 zł, a tym samym pozwana spółka opóźniła się z zapłatą na rzecz powoda zadośćuczynienia w dniu 04 maja 2012 roku, Od dnia następującego po tych datach należały się więc powodowi odsetki ustawowe.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w punktach I i II wyroku.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisami art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radę prawnego lub adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego profesjonalnego pełnomocnika, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: wynagrodzenie reprezentującego go adwokata w kwocie 2 400 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictw w kwocie 17 zł, koszty przejazdu pełnomocnika na pięć terminów rozpraw na trasie W.-D. –W. w kwocie 548,28 zł (65,6 km x 2x 5x 0,8358 zł) co daje łącznie kwotę 2 965,28 zł.

Z kolei na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną składało się wynagrodzenie jej radcy prawnego w kwocie 2 400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 95,91 zł, co daje łącznie 2512,91 zł.

Wedle przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Tak też sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, gdyż powód wygrał sprawę w 59%, natomiast strona pozwana w 41 %. Oznacza to, iż powodowi z tytułu kosztów procesu należał się zwrot kwoty 1749,52 zł (2 965,28 zł x 59 %), a stronie pozwanej kwoty 1030,30 zł ( 2512,91 zł x 41 %). Po ich rozliczeniu, z tytułu kosztów procesu strona pozwana powinna zapłacić na rzecz powoda kwotę 719,22 zł (1749,52 zł – 1030,30 zł).

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji.

W rozpoznawanej sprawie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie poniósł tymczasowo wydatki w postaci opłaty sądowej od powozu w kwocie 550 zł oraz wynagrodzenia biegłych sądowego w kwocie 1665,38 zł, co daje łącznie kwotę 2215,38 zł.

W związku z powyższym, stosownie do przepisów art. 113 ust. 1 w zw. art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał pozwanej spółce zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 1307,08 zł (2215,38 zł x 59 %) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Zgodnie bowiem ze wskazanymi przepisami, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji tymi wydatkami obciąży strony, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c. Wobec zwolnienia powoda od kosztów sądowych, należało tylko stronę pozwaną obciążyć obowiązkiem zwrotu tych wydatków w takiej części, w jakiej przegrała niniejszy proces.

Z tych powodów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie IV wyroku.