Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2021 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2021 roku w Dzierżoniowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Centrum (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę kwoty 7 430,63 zł

I/ oddala powództwo;

II/ zasądza od strony powodowej Centrum (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego J. S. kwotę 1 817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 28 września 2021 r.

W dniu 12 marca 2021 r. strona powodowa Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła pozew przeciwko J. S., domagając się zapłaty kwoty 7 430,63 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od dnia 12 marca 2021 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że pozwany zawarł w dniu 3 lutego 2020 r. z (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki nr (...). Po przeprowadzeniu weryfikacji złożonego przez pozwanego wniosku o udzielenie pożyczki, (...) Sp. z o.o. przekazał zaś na wskazane przez niego konto bankowe kwotę 4 300 zł. Pozwany zobowiązał się natomiast do spłaty pożyczki w terminie do dnia 4 marca 2021 r., przy czym zobowiązany był do zapłaty kwoty 5 515,30 zł, na którą składał się kapitał pożyczki, powiększony o prowizję umowną oraz oprocentowanie. Dalej strona powodowa wskazała, iż pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku i nie regulował na rzecz pożyczkodawcy wymagalnych rat w wysokościach i w terminach określonych w umowie pożyczki. W związku z naruszeniem przez pozwanego postanowień łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, pożyczkodawca wypowiedział więc mu umowę. Strona powodowa wskazała też, iż z uwagi na brak spłaty pożyczki w terminie oraz wybrania opcji refinansowania pożyczki w momencie zawierania pierwotnej umowy pożyczki (poprzez zaznaczenie przez pozwanego ,,check-box” z komunikatem „Złóż wniosek w celu wyszukania nowego pożyczkodawcy”), pozwany wyraził zgodę na spłatę swoich zobowiązań za pośrednictwem strony powodowej, zawierając z nią umowę pożyczki nr (...) z dnia 9 marca 2020 r., z której postanowień także nie wywiązał się

W dniu 8 kwietnia 2021 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie w sprawie o sygn. akt I Nc 378/21 wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględniła w całości roszczenie strony powodowej.

Pozwany w ustawowym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł zarzuty: braku wykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości, niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki, nieważności umowy pożyczki oraz istnienia zdarzeń skutkujących sankcją kredytu darmowego. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że brak jest jakichkolwiek dowodów, które potwierdzałyby, iż dokonał akceptacji treści zawartych w wydrukach dołączonych do pozwu, czy to w formie pisemnej, czy w innej. Podniósł także, że z treści umowy z dnia 9 marca 2020 r. wynika, iż wypłata kwoty pożyczki miała nastąpić na rachunek bankowy należący do (...) Sp. z o.o., a strona powodowa nie wykazała przedłożonymi dokumentami, że nastąpił przelew środków na jego rzecz, czy też na rzecz wskazanego wyżej podmiotu. Podniósł także, że wątpliwość budzi, iż odbiorcą przelewu weryfikacyjnego na kwotę 1,00 zł z dnia 20 lipca 2016 r. miała być (...) Sp. z o.o., wobec czego nie można stwierdzić, czy przelew weryfikacyjny został uznany za akceptację warunków umowy z (...) Sp. z o.o., czy też ze stroną powodową. Zgłaszając zarzut niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki wskazał zaś, iż nie można uznać, by dobrowolnie zgodził się na warunki określone w umowie w zakresie takich kosztów. Podniósł również, że umowa pożyczki, z uwagi na próbę obejścia przepisów prawa o maksymalnych kosztach pozaodsetkowych, jest nieważna. Wreszcie wskazał, iż umowa pożyczki została zawarta z obejściem przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, tj. art. 36c ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2020 r. pozwany J. S. zawarł, za pośrednictwem portalu internetowego, z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ramową umowę pożyczki. W przedmiotowej umowie ustalono, że celem zawarcia umowy pożyczki pozwany zobowiązany jest do dokonania jednorazowego przelewu weryfikacyjnego potwierdzającego rejestrację.

W dniu 3 lutego 2020 r. pozwany zawarł zaś, również za pośrednictwem portalu internetowego, z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 4 300 zł. Okres trwania umowy został określony na 30 dni. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 5 515,30 zł, na którą składały się: 4 300 zł tytułem kapitału udzielonej pożyczki, 1 180,20 zł tytułem prowizji oraz odsetki w kwocie 35,10 zł. Wysokość odsetek w stosunku dziennym została określona na kwotę 1,17 zł.

Dowody: umowa ramowa pożyczki z dnia 3 lutego 2020 r., umowa pożyczki nr (...) z dnia 3 lutego 2020 r., formularz informacyjny (k. 30-34 akt), potwierdzenie wypłaty kwoty 4 300 zł, potwierdzenie wykonania przelewu weryfikacyjnego na rzecz (...) Sp. z o.o.

W dniu 9 marca 2020 r. pozwany natomiast zawarł ze stroną powodową Centrum (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której udzielono mu pożyczki w kwocie 5 523,50 zł. Umowa pożyczki została zawarta na okres 30 dni. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 7 098,34 zł, na którą składały się: 5 523,50 zł tytułem kapitału udzielonej pożyczki, kwota 1 516,20 zł tytułem prowizji oraz odsetki w kwocie 45,30 zł. Wysokość odsetek w stosunku dziennym została określona na kwotę 1,51 zł. Termin zapłaty pierwszej raty został wyznaczony na dzień 10 marca 2020 r., a wysokość raty została ustalona na kwotę 1 212,96 zł. Z kolei termin drugiej raty wyznaczono na dzień 8 kwietnia 2020 r. a wysokość raty określono na kwotę 5 885,38 zł.

Pismem z dnia 9 maja 2020 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 7 022,67 zł w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania na wskazany rachunek bankowy.

Dowody: umowa pożyczki z dnia 9 marca 2020 r., formularz informacyjny (k. 54-58 akt), wezwanie do zapłaty z dnia 9 maja 2020 r., potwierdzenie wykonania transakcji zbiorczej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa nie można uwzględnić.

W niniejszej sprawie Sąd powziął wątpliwości co do tego, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia strony powodowej uzasadniają żądania pozwu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. W świetle zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W przedmiotowej sprawie zatem ciężar udowodnienia faktów uzasadniających roszczenie objęte pozwem spoczywał na stronie powodowej, jednak w ocenie Sądu, nie wykazała ona istnienia spornej wierzytelności. Nie przedstawiła wystarczających dowodów uzasadniających przyjęcie, że doszło do skutecznej wypłaty określonej sumy pieniężnej wynikającej z umowy pożyczki z dnia 9 marca 2020 r. na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Rolą strony powodowej było zaś udowodnienie, że doszło do skutecznej wypłaty należności pozwanemu bądź też przekazania środków na rzecz podmiotu trzeciego. Należy przy tym podkreślić, że strona powodowa była w toku postępowania reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i nic nie stało na przeszkodzie, aby sprostała ona temu obowiązkowi.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętej listy środków dowodowych. Przeciwnie, z treści art. 309 k.p.c. wynika, że możliwe jest przeprowadzenie dowodu także innymi środkami niż wymienione w kodeksie, o ile są one nośnikami informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich wykorzystanie nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa (wyrok SA w Białymstoku z 28.12.2016 r., I ACa 590/16, LEX nr 2191497; wyrok SA w Warszawie z 12.01.2016 r., I ACa 823/15, LEX nr 2004486). W orzecznictwie został wyrażony pogląd, zgodnie z którym sam fakt, że przybierający postać pisemną wydruk nie spełnia warunków dokumentu określonego w przepisach art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. nie oznacza, że nie może on stanowić dowodu w sprawie. Wydruk komputerowy nie jest dokumentem w rozumieniu tych przepisów, ale może zostać uznany za „inny środek dowodowy” w rozumieniu przepisu art. 309 k.p.c. Dopuszczalne jest zatem skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa (powołany wyżej wyrok SA w Białymstoku z 28.12.2016 r., I ACa 590/16, LEX nr 2191497; wyrok SA w Szczecinie z 12.05.2016 r., I ACa 1102/15, LEX nr 2086209).

Strona powodowa celem wykazania okoliczności wskazanych w pozwie przedłożyła zaś ramową umowę pożyczki z dnia 3 lutego 2020 r., zawartą przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., umowę pożyczki nr (...) z dnia 3 lutego 2020 r., zawartą przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., formularz informacyjny, potwierdzenie wypłaty pozwanemu środków pieniężnych w kwocie 4 300 zł (k. 35 akt), wniosek o refinansowanie pożyczki, ramową umowę pożyczki z dnia 3 lutego 2020 r. i umowę pożyczki z dnia 9 marca 2020 r., zawarte ze stroną powodową, wezwanie do zapłaty z dnia 9 maja 2020 r., potwierdzenie operacji z dnia 10 marca 2020 r., stanowiącej potwierdzenie spłaty pożyczek zgodnie ze spisem oraz potwierdzenie przelewu weryfikacyjnego z dnia 20 lipca 2016 r. na kwotę 1,00 zł na rzecz (...) Sp. z o.o.

Strona powodowa nie wykazała jednak, zdaniem Sądu, aby na podstawie umowy refinansowania z dnia 9 marca 2020 r. doszło do skutecznej spłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. wierzytelności określonej w umowie refinansowania. Strona powodowa nie przedstawiła dokumentów wykazujących w sposób dostateczny, aby doszło do wypłaty na rzecz (...). Sp. z o.o. określonej sumy pieniężnej. Nie wykazała również, aby pozwany zgodnie z warunkami ramowej umowy pożyczki zawartej ze stroną powodową czy też (...) Sp. z o.o. dokonał skutecznego sposobu weryfikacji, albowiem przedłożone potwierdzenie dokonania przelewu weryfikacyjnego w kwocie 1,00 zł dokonane zostało przez pozwanego rzecz (...) Sp. z o.o. W związku z powyższym nie można uznać, iż w całości zostały spełnione warunki zawarcia umowy pożyczki, albowiem celem prawidłowego zawarcia umowy pożyczki, zarówno z (...) Sp. z o.o., jak i ze stroną powodową, pozwany zobowiązany był do dokonania przelewu weryfikacyjnego w kwocie 1,00 zł, a strona powodowa nie przedłożyła dowodu na dokonanie takiego przelewu weryfikacyjnego, jak i dowodu wypłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz podmiotu trzeciego. Powód na udowodnienie faktu dokonania wypłaty na rzecz (...).Sp.z.o.o wierzytelności wynikającej z umowy refinansowania zawartej w dniu 9 marca 2020 r. przedłożył tylko potwierdzenie operacji wypłaty na rzecz (...). Sp. z o.o. określonej sumy pieniężnej, lecz nie załączył do potwierdzenia operacji spisu wierzytelności, z którego by wprost wynikało, iż doszło do wypłaty przez stronę powodową na rzecz (...) Sp. z o.o. wierzytelności z tytułu umowy pożyczki zawartej z pozwanym.

Należy podkreślić, że pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki (w szczególności określoną kwotę pieniędzy), a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także że pożyczkodawca przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umówię ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku.

Zastrzeżenia Sądu budziło również refinansowanie pierwotnej, niespłaconej terminowo pożyczki wyłącznie na podstawie zaznaczenia właściwego pola w formularzu internetowym. Pozostaje to w sprzeczności z postanowieniami ramowych umów pożyczki, które dla zastosowania tej procedury wymagały złożenia odrębnego wniosku. Zatem ostatecznie więc Sąd przychylił się do zarzutów podniesionych przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Mając powyższe na względzie, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu (punkt II wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c., przyjmując, że na koszty te składają się: wynagrodzenie radcy prawnego w stawce minimalnej – 1 800 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.