Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Piotr Jasiński

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2023 roku w Dzierżoniowie na posiedzeniu niejawnym na podstawie art.148 ¹ §1 k.p.c.

sprawy z powództwa: W. D.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 90 zł (słownie: dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 czerwca 2023 roku

Powód W. D. wystąpił z pozwem w dniu 28 marca 2023 roku
o zapłatę kwoty 301,25 zł i skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w jej zapłacie (86,50 zł), domagając się łącznie od pozwanego ubezpieczyciela – (...) S.A. w W. zasądzenia 387,75 zł tytułem reszty poniesionej szkody, dotyczącej samochodu osobowego marki V. o numerze rej. (...) w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 17 czerwca 2019 roku. Pozew ten był kontynuacją prowadzonego wcześniej w tutejszym Sądzie sporu pomiędzy tymi samymi stronami, zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia
15 października 2021 roku (sprawa toczyła się przed dwiema instancjami sądowymi) pod sygnaturą VGC 1191/19 i VI Ga 12/22 (sygnatura apelacyjna).

Podstawę żądania pozwu stanowiła wierzytelność nabyta przez powoda od poszkodowanego w zdarzeniu drogowym - K. J., nabyta w drodze cesji wierzytelności a dodatkowo wynikająca z wyliczenia biegłego powołanego przez Sąd w sprawie VCC 11912/19, czyli poprzednio rozpoznanej, który wycenił tamże szkodę na kwotę wyższą od tej jakiej z tego tytułu domagał się w tamtym postępowaniu sam powód. Obecnie stanowisko powoda kształtowało się więc następująco: 1) domaganie się reszty odszkodowania poprzez ustalenia biegłego rzeczoznawcy wynikające
z opinii sądowej to jest 5.657,68 zł pomniejszonego o 1.307,60 zł, czyli wypłaconego wcześniej odszkodowania i następnie ograniczonego kwotą 4.049,08 zł, tzn. taką wartością jaką zasądził na rzecz powoda Sąd w sprawie wcześniejszej, nie mogąc wyjść ponad żądanie pozwu (5.657,93 zł – 1.307,60 – 4.049,08 zł = 301,25 zł): 2) dochodzenie kwoty skapitalizowanych odsetek za okres zamknięty od 18 lipca 2019 roku do 27 marca 2023 roku, wyliczonych od w/w brakującej części odszkodowania
tj. kwoty 86,50 zł.

Ponadto powód dochodził rzeczonym pozwem kosztów procesu i dalszych odsetek za opóźnienie.

W odpowiedzi na pozew z 26 kwietnia 2023 roku strona pozwana podtrzymując swoje wcześniejsze stanowisko, wyrażone zarówno w toku postępowania likwidacyjnego jak i przed Sądem w powołanej tu sprawie, zarzuciła tym razem jedynie przedawnienie dochodzonego tu odszkodowania. Z uzasadnienia pisma pozwanej wynikało, co następuje: przedmiotowe roszczenie na mocy art. 442 ¹ k.c.
i 819 §3 k.c. uległo przedawnieniu najpóźniej do dnia 31 grudnia 2022 roku, skoro więc terminu dla jego skutecznego dochodzenia nie dotrzymała powództwo podlega oddaleniu. W efekcie powyższych twierdzeń strona pozwana wniosła o jego oddalenie w całości na koszt powoda W. D..

Strony pozostały w toku sporu przy swoich stanowiskach, przy dalszej polemice – vide pismo powoda z dnia 19 maja 2023 roku i strony pozwanej z dnia
31 maja 2023 roku.

Sąd w oparciu o zebrany materiał dowodowy ustalił, co następuje :

W dniu 17 czerwca 2019 roku w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki V. o numerze rejestracyjnym (...), należący do poszkodowanego K. J., prowadzącego działalność gospodarczą, który posiadał polisę ubezpieczeniową u strony pozwanej. Poszkodowany sam zgłaszał szkodę do ubezpieczyciela. Poszkodowany nie potwierdził aby ubezpieczyciel złożył mu ofertę naprawy pojazdu w sieci firm współpracujących z (...). Samochód uszkodzony nie został formalnie niedopuszczony do ruchu, choć zalecano nieporuszanie się nim. (...) nie było naprawione tylko zostało sprzedane jako uszkodzone, ponieważ wypłacone przez ubezpieczyciela odszkodowanie nie pozwoliłoby na skuteczną jego reperację. Decyzja o przyznaniu odszkodowania została wydana w dniu 1 lipca 2019 roku a jej treść była poszkodowanemu znana
w dniu 8 lipca 2019 roku,

(Dowód: zeznania świadka poszkodowanego k. 93 w aktach sprawy VGC1191/19;

decyzja odszkodowawcza, k. 37 tamże, pokwitowanie, k. 51 tamże ).

Pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy szkody ponosiła odpowiedzialność
z tytułu (...) wobec poszkodowanego.

(Dowód: okoliczności bezsporne).

Dnia 8 lipca 2019 roku powód W. D., działający pod firmą (...) zawarł z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przeniesiono skutecznie na rzecz powoda wierzytelność z tytułu przedmiotowej szkody. Do umowy dołączono pełnomocnictwo i oświadczenie.

(Dowód: umowa przeniesienia wierzytelności k. 8;

załączniki k. 9-10 w aktach sprawy wyżej powołanej).

Pozwana uznała odszkodowanie w kwocie 1.307,60 zł

(Dowód: decyzja pozwanej o przyznaniu odszkodowania wraz z wyceną k. 37
w aktach wyżej powołanych;

okoliczność bezsporna)

Biegły sądowy w opinii głównej wycenił wartość niezbędnej naprawy
w czterech wariatach cenowych, z których Sąd przyjął jako rzeczywistą wartość kwotę 5.657,33 zł. Sąd II instancji przyjął to wyliczenie za uzasadnione, skoro zmieniony wyrok w drugiej instancji dotyczył jedynie odsetek za opóźnienie.

(Dowód: opinia główna biegłego sądowego k. 107 -123 w aktach jw.;

wyrok SR z dnia 15 października 2021 roku wraz z uzasadnieniem – k. 224
i 241-244 akt VGC 1119/19;

sentencja wyroku SO w Legnicy z dnia 30 czerwca 2022r, k. 279 tamże).

Dnia 28 marca 2023 roku powód skierował ponownie pozew przeciwko stronie pozwanej o zapłatę 387,75 zł.

( Dowód: koperta z pozwem – karta 24 akt).

Mając powyższe na uwadze sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w całości. Przy czym niekwestionowana w sporze tym była w dalszym ciągu odpowiedzialność strony pozwanej, wywodząca się z odpowiedzialności cywilno-prawnej sprawcy szkody. Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na zgromadzonych w toku sporu dowodach (w obu sprawach), kierując się przy tym doświadczeniem życiowym.

W sporze tym razem rozstrzygnięcia wymagała już tylko kwestia oceny zarzutu przedawnienia roszczenia w tej ograniczonej już kwocie, co wprost determinowało roszczenie w drugiej jego części tj. skapitalizowanych odsetek
i dalszych odsetek tu łącznie dochodzonych.

Rozpoznając, więc spór w zakresie wytyczonym tym tylko jedynym podniesionym zarzutem, stwierdzić należało, iż organ rozstrzygający sprawę podziela w całości stanowisko strony pozwanej wyrażone w odpowiedzi na pozew. To data decyzji odszkodowawczej wytycza bowiem de facto termin trzyletni (tu w zasadzie sporu nie ma) dla skutecznego dochodzenia przed Sądem roszczeń wynikłych
z przedmiotowego zdarzenia bez narażenia się na zarzut o przedawnieniu. Skoro więc decyzję o przyznanym odszkodowaniu doręczono najpóźniej w dniu 8 lipcu 2019 roku, co potwierdza stosowne pokwitowanie, to zgodnie z treści art. 118 k.c. w zw.
z art. 442 ¹ k.c. i 819 §3 k.c. powód mógł wystąpić z niniejszym pozwem skutecznie do 31 grudnia 2022 roku. Zatem wytoczenie sporu w dniu 28 marca 2023 roku musi skutkować oddaleniem powództwa w całości a podniesiony zarzut czynić skutecznym. Istotą tego rozstrzygnięcia jest stanowisko Sądu, zasadzające się na tym, że to nie Sąd w sprawie VGC 1191/19 ani biegły w wydanej tamże i przyjętej ekspertyzie określali, chociażby pośrednio datę wymagalności żądanego roszczenia odszkodowawczego. Ona powstała z chwilą, kiedy wydana została ostateczna decyzja odszkodowawcza znana poszkodowanemu pod względem wymiaru odszkodowania. Od powzięcia tej wartości przysługiwało poszkodowanemu a następnie powodowi, jako nabywcy roszczenie odszkodowawcze. Natomiast zakres żądanego w tamtej sprawie (wartość przedmiotu sporu)- odszkodowania nie miała jakiegokolwiek znaczenia dla przerwania biegu przedawnienia. W części niedochodzonej wówczas. Bieg przedawnienia dotyczy całego roszczenia wynikającego z przedmiotowego zdarzenia szkodującego. W tej sytuacji powództwo niniejsze musi podlegać w całości oddaleniu wraz z odsetkami, które przedawniają się łącznie z roszczeniem głównym. Zgodnie bowiem z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego aktualna pozostaje teza, że ustanowiony w art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe, odnosi się do roszczeń o odsetki za opóźnienie także wtedy, gdy roszczenie główne ulega przedawnieniu, w tym przypadku wz. z art. 819 i 442 ¹ k.c. (zobacz wyrok SN
z dnia 16.02.2005r. w sprawie IV CK 492/04, wyrok SN z dnia 21.04.2005 roku
w sprawie III CK 307/04, wyrok z dnia 29.04.2005 r. w sprawie VCK 50/05, wyrok SN z dnia 19.05.2005 r. w sprawie VCK 445/03, roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie przedawnia się (…). najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego.

W konsekwencji sąd na podstawie art. 442 ¹ k.c., i 819 §1 oraz 118 k.c. powództwo oddalił w całości.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 i 98 ¹ k.p.c. , co oznacza, iż zasądzono je w całości od powoda na rzecz pozwanej. Wysokość kosztów wyznaczała wartość pełnomocnictwa prawnego ustalonego według taryfy radcowskiej na kwotę
90 zł.

Wyrok w sprawie wydano na podstawie art. 148 ¹ §1 k.p.c. tj. na posiedzeniu niejawnym.