Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Piotr Jasiński

Protokolant: Marta Chęcińska

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2023 roku w Dzierżoniowie na rozprawie sprawy

z powództwa Z. M.

przeciwko W. P.

o zapłatę 12 985 zł

I.  zasądza od pozwanego W. P. na rzecz powoda Z. M. kwotę 6 555 zł (sześć tysięcy pięćset pięćdziesiąt pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 445,22 zł (czterysta czterdzieści pięć złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt V GC 242/21

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 listopada 2023 r.

Pozwem z dnia 20 marca 2020 r. Z. M., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Usługowo-Handlowa (...) w G. domagał się zasądzenia na jego rzecz od W. P. (P.), prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w Ś., kwoty 12.985 zł wraz
z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 6 listopada 2019 r. oraz kosztami procesu. Uzasadniając roszczenie powód podał, że w lipcu 2019 r., na zlecenie inwestora (...) sp. z o.o. w Ś., wykonywał dach na budynku mieszkalnym na budowie na osiedlu (...) w S.. Pozwany pracował na tej samej budowie i był na niej głównym wykonawcą. Za wiedzą inwestora - pozwany zlecił powodowi ułożenie dwóch warstw styropianu pod ogrzewanie podłogowe na parterze dwóch mieszkań – było to łącznie 140 m ² . Strony znały się z wcześniejszych kontaktów gospodarczych, stąd powód przyjął zlecenie. Strony umówiły się na wynagrodzenie po 800 zł za każde z mieszkań, czyli łącznie 1.600 zł. Powód wykonał zlecenie i wystawił fakturę, jednakże pozwany jej nie zapłacił.

Również latem 2019 r. pozwany zlecił powodowi wymurowanie ścian działowych z bloczków (...), na II piętrze budynku mieszkalnego przy ul. (...) w Ś. na budowie Park (...), gdzie pozwany był głównym wykonawcą, zaś inwestorem (...) sp. z o.o. w S.. Strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 45 zł za 1m ² muru. Pozwany wymurował 253 m ² ścian działowych i po odebraniu tychże prac przez pozwanego wystawił fakturę na kwotę 11.385 zł, lecz pozwany nie zapłacił.

W stosunku do tak określonego roszczenia tut. Sąd wydał w dniu 29 czerwca 2020 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt V GNc 1415/20 zgodny z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty pozwany W. P. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania. W pierwszej kolejności pozwany zarzucił, że powód wykonując uzgodnione prace
z pozwanym oraz inwestorem wyrządził szkody, które następnie musiał pokryć pozwany
i które stanowią przedmiot potrącenia, a także, że strony dokonały odmiennych uzgodnień od przedstawionych w pozwie, a ponadto części prac powód w ogóle nie wykonał. Zarzucał dalej, że wystawione przez powoda faktury są wadliwe, gdyż są niezgodnie z umową stron
i zakresem wykonanej pracy, a także zostały wystawione znacznie po okresie inwestycji, wobec czego pozwany odmówił ich przyjęcia i zaksięgowania, jak i zapłaty należności wskazanych w tych fakturach. Zarzucał także, że nie doszło do zakończenia i odebrania prac objętych powództwem – pozwany odmówił ich odbioru ze względu na nieporozumienia
i wadliwość prac, jak i wyrządzoną szkodę i postawę powoda, który odmawiał prac gwarancyjnych i poprawkowych. Odnośnie zapłaty za ułożenie styropianu w mieszkaniach
w S. pozwany wskazywał, że odmówił zapłaty z uwagi na wadliwe wykonanie prac pokrycia dachowego, (czego dotyczyła umowa pierwotna) oraz wyrządzenie przez powoda szkody, którą zmuszony był pokryć pozwany, przy czym wynagrodzenie za ułożenie styropianu - jako prace dodatkowe - strony ustaliły na kwotę 700 zł. Łączny koszt szkód, które wyrządził powód, a które pokrył pozwany to 7.050 zł. Po odjęciu kwoty 700 zł z tytułu ułożenia styropianu to powód powinien zwrócić pozwanemu kwotę 6.350 zł.

W kwestii wykonania ścian działowych pozwany podnosił, że strony ustaliły niższe wynagrodzenie tj. 35 zł za m ², a nie 45 zł za m ², powód wykonał mniejszą ilość ścian, niż wskazał w pozwie tj. ok. 180 m ² , nie zaś 253 m ², przy czym wykonał je wadliwie, a nadto otrzymał od pozwanego zaliczkę w kwocie 3.000 zł. Z uwagi na wadliwe wykonanie prac przez powoda koniecznym było wyburzenie ścian i ponowne postawienie przez pozwanego, co stanowiło koszt w wysokości 2.680 zł. Jego zdaniem powód mógł domagać się z tytułu wykonanych prac najwyżej kwoty 4.900 zł, wyliczonej jako 140 m ² ścian po 35 zł za m ², jednakże z uwagi na poniesione przez pozwanego koszty w wysokości 2.680 zł i wypłaconą uprzednio zaliczkę w kwocie 3.000 zł wynagrodzenie w ogóle nie było należne.

W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymywały swoje stanowiska
w sprawie, przy czym w piśmie z dnia 21 stycznia 2022 r. pełnomocnik pozwanego wniósł
o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oświadczenia o potrąceniu wysłanego powodowi przez pozwanego w dniu 7 stycznia 2022 r. na okoliczność wyrządzonych szkód materialnych na łączną kwotę 7.050 zł i dokonania potrącenia wzajemnych roszczeń.

Sąd w oparciu o zebrany materiał dowodowy ustalił, co następuje:

Powód Z. M. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Firma Usługowo-Handlowa (...) w G., natomiast pozwany W. P. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w Ś..

(Dowód: okoliczności bezsporne).

W dniu 20 sierpnia 2018 r. pozwany jako (...) zawarł z inwestorem (...) sp. z o.o. sp. k. w Ś. jako (...) umowę o roboty budowlane.

Przedmiotem umowy była budowa zespołu zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej w miejscowości S. – na osiedlu (...) (cztery domy w zabudowie szeregowej).

Zakres robót budowalnych obejmował wykonanie konstrukcji dachu i pokrycie dachu (załącznik nr 3 do Umowy).

Postanowieniem umowy osobą upoważnioną przez inwestora do reprezentowania Zamawiającego oraz podejmowania wszelkich decyzji związanych z wykonaniem przedmiotu tejże umowy był R. N. (§ 4 pkt 4 Umowy).

W wyniku zawartej umowy pozwany był generalnym wykonawcą robót na w/w budowie. Pozwany zobowiązał się do wykonania robót własnymi siłami lub przy pomocy podwykonawców, za których działania lub brak działań ponosił pełną odpowiedzialność (§ 2 pkt 4 Umowy). Zobowiązany był nadto do informowania inwestora o konieczności wykonania robót dodatkowych, nieobjętych dokumentacja techniczną, na które nie otrzymała pisemnego zlecenia wykonania (§ 2 pkt 10 Umowy).

Termin rozpoczęcia robót ustalono na dzień 21 sierpnia 2018 r., zaś termin ich zakończenia na dzień 28 lutego 2019 r. (§ 23 pkt 1 Umowy). Kolejne etapy wykonywane miały być zgodnie z dołączonym do umowy harmonogramem budowy, przy czym konstrukcja i poszycie dachowe miały zostać wykonane w okresie od 30 listopada 2018 r. do 30 stycznia 2019 r. (załącznik nr 4 do Umowy). Po zakończeniu robót powód zobowiązany był do uporządkowania terenu budowy i przekazania go protokolarnie inwestorowi (§ 3 pkt 6 Umowy).

Strony umowy ustaliły wynagrodzenie za należyte wykonanie przedmiotu umowy na kwotę 925.897,19 zł netto, która to kwota mogła ulec powiększeniu lub pomniejszeniu w wyniku korekty zakresu robót, przy czym podstawę do wystawienia faktury stanowić miał protokół odbioru częściowego i końcowego podpisany przez inwestora (§ 6 pkt 1, 3 i 7 Umowy).

Powód zobowiązany był nadto do zapłaty kary umownej na rzecz inwestora w określonej w umowie wysokości w przypadku niewykonania umowy w terminie bądź odstąpienia inwestora od umowy z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi wykonawca (powód) (§ 10 pkt 1 Umowy).

Powód udzielił nadto gwarancji na wykonane roboty na okres 36 miesięcy, który to okres obowiązywać miał od dnia podpisania przez inwestora protokołu końcowego odbioru. W okresie gwarancji wykonawca zobowiązany był do bezpłatnego usuwania wad i usterek w terminie 14 dni od daty powiadomienia go przez Zamawiającego. W sytuacji zaś, gdyby wykonawca usterek nie usunął we wskazanym terminie, Zmawiający upoważniony był do zlecenia usunięcia wad osobie trzeciej na koszt i niebezpieczeństwo wykonawcy (§ 11 Umowy).

Dowód:

- umowa z dnia 20 sierpnia 2018 r. wraz z załącznikami, k. 73- 80.

Wobec stwierdzenia przez inwestora usterek w wykonaniu konstrukcji dachu przez podmiot, który wykonywał te roboty (jako podwykonawca pozwanego), inwestor (w jego imieniu R. N.) zasugerował pozwanemu zmianę wykonawcy robót dachowych. Pozwany nie był w stanie w tamtym czasie zaproponować innego wykonawcy robót dachowych, wobec czego inwestor dokonał rozeznania i z polecenia innej, znajomej osoby - we własnym zakresie zawarł umowę z powodem Z. M., który miał dokonać poprawek konstrukcji dachu i wykonać poszycie dachowe.

Umowa została zawarta bezpośrednio pomiędzy inwestorem a powodem Z. M., przy czym strony te rozliczały się w ten sposób, że Z. M. wystawiał faktury na inwestora, natomiast inwestor płacił powodowi za wykonane na dachu prace z puli wynagrodzenia przeznaczonego dla pozwanego.

Dowód:

- wiadomość e-mail powoda z dnia 11 lipca 2019 r. – k. 55,

- faktura VAT nr (...) – k. 56,

- zeznania świadka R. N., k. 138v-140,

- przesłuchanie powoda, k. 278 -279v,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

W okresie od lipca do września 2019 r. powód Z. M. i pozwany W. P. współpracowali ze sobą. Współpraca powoda i pozwanego polegała na wykonaniu przez powoda na zlecenie pozwanego ułożenia styropianu w dwóch mieszkaniach na osiedlu (...) w S. oraz na wymurowaniu ścianek działowych w mieszkaniach w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w Ś., gdzie inwestorem była spółka (...) sp. z o.o. w S.. Współpraca stron odbywała się za wiedzą inwestora.

Pozwany zlecił powodowi w/w prace ustnie, strony nie sporządziły umowy na piśmie.

W lipcu 2019 r. pozwany zlecił powodowi ułożenie dwóch warstw styropianu pod ogrzewanie podłogowe w dwóch mieszkaniach na parterze budynku mieszkalnego
w S.. Powierzchnia ułożonego styropianu wynosiła 140 m2.

Powód i pozwany umówili się na wynagrodzenie za wykonaną pracę na kwotę 700 zł za pierwsze mieszkanie, a następnie strony umawiały się co do układania styropianu
w drugim mieszkaniu.

Realizacja robót w postaci ułożenia styropianu w dwóch mieszkaniach w S. przebiegła pomyślnie. W okresie lipiec-sierpień 2019 r. powód wykonał zlecone czynności, co do których nie zgłoszono żadnych uwag i zastrzeżeń.

Pozwany nie zapłacił powodowi umówionej kwoty 700 zł z tytułu ułożenia styropianu, natomiast kwotę 800 zł z tego tytułu wypłacił powodowi inwestor.

Dowód:

- korespondencja SMS – k. 65-68,

- zeznania świadka B. P., k. 104v-106,

- zeznania świadka R. N., k. 138v-140,

- przesłuchanie powoda, k. 278 -279v,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

W sierpniu 2019 r. pozwany zlecił powodowi kolejne prace budowlane tj. polegające na wymurowaniu ścianek działowych (bez tynkowania, bez instalacji) w budynku mieszkalnym położonym przy ul. (...) w Ś..

Strony umówiły się na stawkę 35 zł za jeden m ² wymurowanej ściany, jednakże
z uwagi na to, że część materiałów trzeba było wnieść ręcznie na drugie piętro, powód samodzielnie podniósł stawkę do 45 zł za m ² i taką też zastosował w wystawionej fakturze.

W pierwszej połowie września 2019 r. pozwany wypłacił powodowi kwotę 3.000 zł tytułem zaliczki za ww. zlecone prace w zakresie ścian działowych.

Na całej kondygnacji w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w Ś. powód wymurował w okresie sierpień – wrzesień 2019 r. łącznie 253 m2 ścian działowych. W trakcie wykonywania prac przez powoda nie zgłaszano żadnych uwag i zastrzeżeń
w zakresie jakości wykonanych prac.

Wobec twierdzenia pozwanego, że prace zostały wykonane przez powoda niewłaściwie (część bloczków była niedocięta, nie wykonano dylatacji) i odbiegały one od norm technicznych (ok. 20-30 m ² ścian posiadało odchyły od pionu), a niektóre ściany ok. 20-30 m ² ścian) zostały posadowione niezgodnie z projektem (w niewłaściwych miejscach), pozwany wyliczył, że koszty wyburzenia, utylizacji pozostałości oraz ponownego wymurowania części ścian na nowo wyniosły 2.680 zł.

Dowód:

- korespondencja SMS – k. 65-68,

- dokumentacja zdjęciowa – k. 69-70,

- zeznania świadka B. P., k. 104v-106,

- przesłuchanie powoda, k. 278 -279v,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

Po wykonaniu prac zleconych przez pozwanego powód wzywał pozwanego do zapłaty za wykonane czynności, jednakże bezskutecznie. Wobec braku zapłaty przez pozwanego powód wystawił w dniu 31 października 2019 r. dwie faktury VAT tj. fakturę VAT nr (...) na kwotę 11.385 zł (z uwzględnieniem 0% podatku VAT) z tytułu „wykonania ścian działowych z betonu komórkowego w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w Ś.” z terminem płatności do 5 listopada 2019 r. oraz fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.600 zł (z uwzględnieniem 0% podatku VAT) z tytułu „ułożenia dwóch warstw styropianu w dwóch budynkach mieszkalnych położonych w S. na osiedlu nad P.” z terminem płatności do 5 listopada 2019 r.

W żadnej z wystawionych faktur powód nie wyszczególnił ilości metrów kwadratowych wykonanych przez siebie ścian działowych ani ułożonego styropianu, nie zawarł również informacji o stawkach za metr kwadratowy wykonanych usług.

Pozwany nie otrzymał wysłanych do niego faktur – przesyłki były awizowane i nie zostały podjęte w terminie. Pozwany nie uiścił na rzecz powoda kwot wskazanych w obu fakturach.

Wobec braku zapłaty ze strony pozwanego powód skierował do niego dwa przedsądowe wezwania do zapłaty – wezwanie do zapłaty kwoty 1.600 zł z tytułu faktury VAT nr (...) oraz kwoty 11.385 zł z tytułu faktury VAT nr (...).

Wezwania te również nie zostały pozwanemu doręczone – przesyłki były awizowane
i niepodjęte w terminie, a pozwany ostatecznie nie uczynił zadość wezwaniu powoda.

Dowód:

- korespondencja SMS – k. 65-68,

- faktury VAT nr (...) z dnia 31 października 2019 r. wraz
z kopertami – k. 8-11,

- wezwania do zapłaty z dnia 21 listopada 2019 r. wraz z kopertami – k. 15-18,

- przesłuchanie powoda, k. 278 -279v,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

Od września 2019 r. właściciele lokali budynku na osiedlu (...) w S. zaczęli sygnalizować inwestorowi problemy dotyczące m.in. uszkodzenia membrany dachowej, przeciekania dachu i zacieków na ścianach i sufitach, wzywając do poprawienia usterek powodujących szkody w ich mieszkaniach.

Wobec zgłoszenia tychże usterek inwestor wzywał powoda - jako wykonawcę dachu – do ich usunięcia, jednakże powód odmówił wykonania tych czynności. Wobec tego inwestor do usunięcia usterek (w miejsce powoda) wzywał pozwanego – jako generalnego wykonawcę.

Pozwany wykonał poprawki we wszystkich zgłoszonych mu przypadkach, czyniąc to na własny koszt. Pozwany wykonał następujące poprawki:

- w zakresie uszczelniania membrany dachowej, obróbki blacharskie, obróbki kominowe oraz obróbki na lukarnach – koszty tych czynności wycenił na kwotę 1.000 zł /mieszkanie
p. M./,

- naprawa sufitu zalanego wskutek nieszczelności dachu wraz z wymianą wełny - koszty tych czynności wycenił na kwotę 400 zł /mieszkanie p. M./,

- w zakresie uszczelnienia dachu płaskiego i obróbek blacharskich i kominowych oraz wymiany zalanej części sufitu - koszty tych czynności wycenił na kwotę 950 zł (przy czym 550 zł wynikała z faktury wystawionej przez inwestora, a 400 zł to praca pozwanego) /mieszanie p.K./,

- izolacji i elewacji budynku - koszty tych czynności wycenił na kwotę 1.000 zł /mieszkanie p. M./,

- w zakresie uszczelnienia obróbek blacharskich i naprawy pokrycia papowego - koszty tych czynności wycenił na kwotę 400 zł / mieszkanie p. M./,

- w zakresie uszkodzeń membrany dachowej i izolacji dachu pianą P. usługę wykonała firma zewnętrzna, jednakże pozwany został obciążony kosztem tychże usług wynikających
z wystawionej przez firmę zewnętrzna faktury VAT w wysokości 3.000 zł /mieszkanie
p. M./,

- uprzątnięcie terenu budowy za powoda - koszty tych czynności wycenił na kwotę 300 zł.

Łączny koszt wykonanych poprawek pozwany wycenił na kwotę 7.050 zł.

Dowód:

- korespondencja e-mail – k. 57-63,

- nota obciążeniowa nr 1 z dnia 5 stycznia 2022 r. – k. 126,

- faktura VAT (...) – k. 64,

- faktura VAT nr (...) – k. 86,

- dokumentacja fotograficzna – k.129-137,

- zeznania świadka B. P., k. 104v-106,

- zeznania świadka R. N., k. 138v-140,

- przesłuchanie powoda, k. 278 -279v,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

W dniu 15 grudnia 2019 r. pozwany i inwestor (...) sp. z o.o. zawarli ugodę, w której pozwany uznał swoje zobowiązanie względem inwestora w wysokości 340.000 zł tytułem kary umownej, zaś inwestor oświadczył, że wykonanie przez pozowanego wskazanych robót budowlanych na budowie w S. do dnia 2 czerwca 2020 r. wyczerpuje wszelkie roszczenia (...) sp. z o.o. względem W. P..

Kwota 340.000 zł wynikająca z wystawionej przez pozwanego faktury VAT nr (...) z tytułu prac w zakresie przyłączy technicznych, robót ziemnych, fundamentów
i izolacji przeciwwilgociowych została następnie potrącona z notą księgową wystawioną przez inwestora z tytułu naliczonej kary umownej.

W dniu 25 lutego 2020 r. strony podpisały aneks do zawartej ugody, w którym pozwany zobowiązał się do „pokrycia kosztów usunięcia wad i usterek prac realizowanych przez firmę Usługowo-Handlową (...) z siedziba w G. w kwocie 10.000 zł w trakcie trwania gwarancji za wykonane usługi”.

Roboty budowlane na budowie w S. zostały odebrane przez inwestora (...) sp. z o.o. w dniu 2 czerwca 2020r .

Dowód:

- ugoda z dnia 15 grudnia 2019 r. – k. 71-72,

- faktura VAT nr (...) – k. 84,

- nota księgowa nr (...) – k. 85

- aneks do ugody – k. 81-82,

- protokół odbioru robót – k. 83,

- zeznania świadka R. N., k. 138v-140,

- przesłuchanie pozwanego, k. 279v-281.

Pozwany wpierw na rozprawie w dniu 9 listopada 2021 r. (ustnie, do protokołu), a następnie na piśmie z datą 5 stycznia 2022 r. złożył powodowi oświadczenie o potrąceniu kwoty 7.050 zł „przysługującego mu z tytułu szkód, które powód wyrządził poprzez wadliwe i niezgodne z umową wykonanie prac lub ich niewykonanie”.

Tego samego dnia pozwany wystawił notę obciążeniową nr 1 na kwotę 7.050 zł. Dowód:

- oświadczenie o potrąceniu z dnia 5 stycznia 2022 r. – k. 125,

- nota obciążeniowa nr 1z dnia 5 stycznia 2022 r. – k. 126.

Mając powyższe na uwadze sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

Na wstępie rozważań wskazać należy, że postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się – na wniosek obu stron – z pominięciem przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych.

Bezsporna w sprawie była okoliczność zawarcia pomiędzy stronami umowy w przedmiocie wykonania przez powoda na rzecz pozwanego prac budowlanych w postaci ułożenia styropianu w dwóch mieszkaniach na budowie na osiedlu (...) w S. oraz postawienia ścian działowych w budynku mieszkalnym przy
ul. (...) w Ś.. Bezspornym było także, że prace te zostały przez powoda wykonane.

Sporna w niniejszej sprawie kwestia sprowadzała się do dokonania oceny zasadności i wysokości należnego wynagrodzenia za wykonanie tychże robót oraz potwierdzenia tego, że pozwany nie wypłacił powodowi należnego wynagrodzenia, które powód wyliczył na łączną kwotę 12.985 zł, ujętą w wystawionych fakturach. Pozwany bowiem podnosił w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że powód wykonał mniej metrów kwadratowych ścian działowych niż to wskazywał w pozwie (ok. 180 m ² zamiast 253 m ²) i zastosował wyższą stawkę za wykonanie prac niż stawka, na jaką umówiły się strony (45 zł za m ² zamiast 35 zł za m ²). Przede wszystkim zaś pozwany podnosił, że powód wadliwie wykonał zlecone mu prace murarskie
w budynku przy ul. (...) w Ś. oraz roboty dotyczące konstrukcji i poszycia dachowego na budowie w S., które to usterki pozwany zmuszony był – jako wykonawca generalny – poprawić na własny koszt, wobec czego pozwany uznał, że wyliczona przez niego kwota 7.050 zł (z tytułu poniesionych przez niego kosztów wykonanych poprawek na budowie w S.) winna zostać potrącona z należnością, której niniejszym pozwem domagał się powód.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd uwzględnił okoliczności niesporne, a nadto oparł się na zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodach. Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił również w oparciu o przesłuchanie stron: powoda Z. M. oraz pozwanego W. P., a także zeznania świadków R. N. i B. P., w szczególności w zakresie, w jakim osoby te wskazywały na fakt wykonywania prac zleconych powodowi przez pozwanego tj. ułożenie styropianu w mieszkaniach w S. i wymurowanie ścian działowych w budynku mieszkalnym w Ś.. Przede wszystkim zaś Sąd uwzględnił zeznania stron oraz świadka R. N. w zakresie, w jakim wskazywali oni, że wszelkie prace budowlane powoda w zakresie budowy dachu na budynku w S. wykonywane były przez powoda na polecenie inwestora tj. na podstawie umowy zawartej pomiędzy powodem a inwestorem (...) sp. z o.o. w Ś.. Natomiast prace w zakresie ułożenia styropianu
w dwóch mieszkaniach w budynku S. oraz wymurowanie ścian działowych
w budynku w Ś. wykonywane były przez powoda na zlecenie pozwanego. Zeznania świadków A. S. i M. M. w zasadzie nie wniosły niczego do sprawy, wobec czego Sąd, ustalając stan faktyczny, nie opierając się na ich zeznaniach. Wiarygodność dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie Sąd ocenił w oparciu o zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dała podstawę do dokonania przez Sąd oceny, że powództwo winno zostać uwzględnione jedynie w części.

Powód wprawdzie nie wskazał w pozwie podstawy swojego roszczenia, niemniej Sąd upatrywał podstawy tego roszczenia w świetle jego przedmiotu w treści art. 647 k.c., i nie zmienia powyższej oceny warunek pisemnego zawarcia wyrażony w art. 648 §1 k.c. tego typu umowy, gdyż dotyczy on jedynie formy zastrzeżonej dowodowo a nie nieważności samego zobowiązania. Tu zaś fakt wykonywanych robót nie był kwestionowany.

Należytą staranność jaka obowiązywała wszystkich, a więc i stron procesu, uczestników inwestycji tu realizowanych, należało zaś oceniać przez pryzmat art. 355 § 1 k.c. zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność), przy czym należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności (art. 355 § 2 k.c.).

W odniesieniu do realizowanych umów należy mówić o odpowiedzialności odszkodowawczej za wyrządzenie szkody wskutek popełnienia czynu niedozwolonego (odpowiedzialność deliktowa) lub niewykonania albo nienależytego wykonania zobowiązania (odpowiedzialność kontraktowa). Winą zaś przyjmującego prace jest zarówno zamiar niewywiązania się z zobowiązania, jak również nieumyślne niedochowanie należytej staranności przy jego wykonywaniu. Ciężar udowodnienia faktu aktualizującego odpowiedzialność z art. 471 k.c. istnienia związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania przez zleceniobiorcę, a powstałą szkodą oraz powstania tejże szkody w postaci utraconych korzyści w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że umowa zawarta między stronami była umową o roboty budowlane, i w jej wykonaniu nastąpiła realizacja usług polegających na ułożeniu styropianu w dwóch mieszkaniach
w budynku w S. i wymurowaniu ścian działowych w budynku w Ś..
W następstwie której, powód wniósł pozew o zapłatę do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie przeciwko pozwanemu wskazując, że pozwany nie uiścił na jego rzecz wynagrodzenia
z tytułu wykonanych przez powoda prac. Sąd uwzględnił powództwo i wydał w tym zakresie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, po czym pozwany wniósł sprzeciw wskazując, że z uwagi na szkody, jakie powód wyrządził wadliwym wykonaniem budowy dachu na budynku w S. i konieczność wykonania przez pozwanego poprawek we własnym zakresie, to powstały z tego tytułu koszt powinien być potrącony z należnością powoda.

Przepis art. 498 k.c. stanowi bowiem, że gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. W przypadku istnienia pomiędzy stronami wzajemnych wierzytelności, nie następuje automatyczne ich niwelowanie i nie ma podstaw do ich całościowego rozliczania. Ewentualna egzekucja każdej należności, czy ich rozliczenie odbywa się według określonych zasad i trybu, m.in. poprzez oświadczenia o potrąceniu ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 lutego 2021 r., sygn. akt
I ACa 943/19, LEX nr 3149622). Potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.). Dokonanie potrącenia jest jednostronną czynnością materialnoprawną, do której może dojść w toku postępowania sądowego bądź poza tym postępowaniem. Osoba uprawniona do tej czynności (dłużnik bądź wierzyciel) może jednocześnie złożyć oświadczenie o potrąceniu i podnieść zarzut potrącenia zmierzający do oddalenia powództwa.

W myśl art. 203 ¹ § 1 k.p.c. podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność: 1) pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność ta jest niesporna, stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, zatwierdzoną przez sąd ugodą zawartą przed mediatorem, lub uprawdopodobniona dokumentem potwierdzającym jej uznanie przez powoda, 2) o zwrot spełnionego świadczenia przysługująca jednemu z dłużników solidarnych wobec pozostałych współdłużników. Pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna (§2), natomiast, przy czym zarzut potrącenia może zostać podniesiony tylko
w piśmie procesowym, a do pisma tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pozwu,
z wyjątkiem przepisów dotyczących opłat (§ 3).

Odnosząc się kolejno do zarzutów pozwanego wskazać należy, że pozwany
w zasadzie przyznał, że nie zapłacił powodowi wynagrodzenia za wykonane przez niego prace, a wynikającego z wystawionych przez powoda faktur VAT, przy czym podczas jego przesłuchania wskazywał (co potwierdził świadek B. P.), że wypłacił powodowi kwotę 700 zł z tytułu wynagrodzenia za ułożenie styropianu w mieszkaniu w S. oraz kwotę 3.000 zł z tytułu zaliczki za prace murarskie (ściany działowe) w budynku w Ś.. Brak zapłaty pozostałego wynagrodzenia pozwany uzasadniał wadliwym wykonaniem prac murarskich w budynku w Ś. i wadliwym wykonaniem dachu na budynku w S., które to wady zmuszony był poprawiać na własny koszt, a co za tym idzie koszt ten winien być potrącony z należnością powoda.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pełnomocnik pozwanego w zasadzie nie złożył skutecznie zarzutu potrącenia w niniejszej sprawie. Po pierwsze pozwany powinien podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy (wierzytelność była bowiem wymagalna przed tym dniem), tymczasem w sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik pozwanego samodzielnie złożył oświadczenie o treści: „składam oświadczenie o potrąceniu wzajemnych roszczeń stron, potrącając z należności dochodzonych w niniejszym pozwie należność wzajemną pozwanego z tytułu szkody, którą wyrządził pozwanemu poprzez wadliwe i niezgodne z umową wykonanie prac, przy czym należność powoda ulega umorzeniu w całości”, a następnie w uzasadnieniu sprzeciwu jedynie ogólnie wskazał, że „powód wykonując prace uzgodnione z pozwanym oraz inwestorem wyrządził szkody, które musiał pokryć pozwany i które stanowią przedmiot potrącenia” wyliczając tę kwotę na 6.350 zł (7.050 zł z tytułu poprawek w budowie dachu w S. pomniejszona o kwotę 700 zł z tytułu układania styropianu na budowie w S.). Następnie, pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2021 r., przy czym czynność tę należało uznać za bezskuteczną w świetle art. 203 ¹ § 3 k.p.c. (dodanego przez art. 1 pkt 69 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. (Dz.U.2019.1469) zmieniającej nin. ustawę z dniem
7 listopada 2019 r.), w myśl którego zarzut potrącenia może być złożony jedynie na piśmie.
I tak w piśmie z dnia 21 stycznia 2022 r. pełnomocnik pozwanego złożył jedynie wniosek
o „dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oświadczenia o potrąceniu wysłanego przez pozwanego do powoda dnia 7 stycznia 2022 r. na okoliczność wyrządzonych szkód materialnych na łączna kwotę 7.050 zł i dokonania potracenia wzajemnych roszczeń” dołączając do tegoż pisma oświadczenie pozwanego o potrąceniu łącznej kwoty 7.050 zł datowane na 5 stycznia 2022 r. oraz notę obciążeniową wystawioną przez pozwanego na ww. kwotę również datowaną na 5 stycznia 2022 r., zamiast poniesienia wprost zarzutu potrącenia.

Wskazać należy przy tym, że ustawowa treść pełnomocnictwa procesowego określona w art. 91 k.p.c. daje upoważnienie do podejmowania decyzji i czynności o charakterze procesowym, nie obejmuje natomiast umocowania do ingerencji w materialnoprawne stosunki mocodawcy. Pełnomocnictwo takie nie uprawnia pełnomocnika do złożenia
w imieniu mocodawcy materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu, chyba że jego zakres został rozszerzony, jak również nie uprawnia do przyjęcia w imieniu mocodawcy materialnoprawnych oświadczeń kształtujących ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2007 r., V CSK 171/07, LEX nr 485894, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z dnia 2 października 2020 r., sygn. akt I ACa 137/20, LEX nr 3108157). Z treści pełnomocnictwa udzielonego zarówno przez powoda, jak i przez pozwanego ich pełnomocnikom procesowym, które to pełnomocnictwa dołączono do akt sprawy, nie wynika, aby zakres tychże pełnomocnictw został rozszerzony o możliwość złożenia i odbioru
w imieniu mocodawcy materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu. Pełnomocnik procesowy nie jest więc pełnomocnikiem, jaki po myśli art. 95 k.c. mógłby zastąpić powoda czy pozwanego w skutecznym złożeniu oświadczenia bądź zapoznaniu się z oświadczeniem. Skoro zatem oświadczenie o potrąceniu pełnomocnik pozwanego złożył samodzielnie
w sprzeciwie od nakazu zapłaty, czyli jako osoba nieuprawniona do złożenia takiego oświadczenia, a następnie doręczył pełnomocnikowi powoda odpis ww. pisma z dnia
22 stycznia 2022 r. wraz załącznikami w postaci oświadczenia pozwanego złożonego powodowi o potrąceniu kwoty 7.050 zł i noty obciążeniowej, czyli osobie nieuprawnionej do odbioru takiego oświadczenia - nie można przyjąć, iż zostało skutecznie złożone oświadczenie o potrąceniu.

Ponadto – co ważne - reguły powołania się na potrącenie w postępowaniu sądowym określa prawo procesowe, co pociąga za sobą tę konsekwencję, że podstawa faktyczna potrącenia i dowody przedstawiane w celu jej wykazania podlegają rygorom czasowym przewidzianym dla powoływania faktów i dowodów w toku postępowania ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2019 r., II CSK 551/18, LEX nr 3052939). Termin na złożenie zarzutu potrącenia jest terminem prekluzyjnym, po jego upływie podniesienie zarzutu potrącenia będzie bezskuteczne ( Karolina Panfil [w:] Olga Piaskowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023). Tym samym nie można stwierdzić, aby zarzut potrącenia został przez pełnomocnika pozwanego złożony prawidłowo i skutecznie.

Poza tym, nawet gdyby Sąd - odchodząc od zbytniej formalizacji – uznał zarzut potrącenia za skutecznie złożony, to zarzut ten należało uznać za bezskuteczny z tego powodu, że nie dotyczył on tego samego stosunku prawnego. Wierzytelność pozwanego
z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda (art. 203 ¹ k.p.c.), która może być podstawą zarzutu potrącenia, to wierzytelność, której źródłem jest dokładnie ten sam stosunek prawny, tj. ta sama umowa, to samo zdarzenie wywołujące szkodę (Karolina Panfil [w:] Olga Piaskowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023). Tymczasem złożony przez pozwanego zarzut potrącenia na kwotę 7.050 zł dotyczył poprawek wykonanych przez niego wskutek wadliwego wykonania przez powoda dachu na budynku w S., czyli
w istocie stosunku prawnego nawiązanego bezpośrednio pomiędzy powodem a inwestorem, nie zaś pomiędzy powodem a pozwanym, natomiast roszczenie powoda wynikało wyraźnie
z ustnej umowy na wykonanie tzw. prac dodatkowych (tj. układanie styropianu w S.
i wymurowanie ścian działowych w Ś.) zawartej pomiędzy powodem a pozwanym. Tym samym powód nie był podwykonawcą pozwanego, ale wykonawcą z ramienia inwestora (co zeznali stanowczo zarówno tak powód, jak i przedstawiciel inwestora - świadek R. N.), a zatem pozwany w zasadzie nie ponosił odpowiedzialności za powoda jako podwykonawcę (jak to wynikało z umowy o roboty budowlane zawartej pomiędzy pozwanym a inwestorem).

Pozwany zaś, wykonując poprawki budowlane w miejsce powoda, wykonał je niejako bez podstawy prawnej i faktycznej. Fakt, że pozwany na podstawie zawartej z inwestorem ugody, a następnie aneksu do ugody, zobowiązał się pokryć koszty usunięcia wad i usterek realizowanych przez powoda w kwocie 10.000 zł w trakcie trwania gwarancji pozostawał bez znaczenia dla jego umowy z powodem, przy czym warto podkreślić, że ugoda z inwestorem na kwotę 340.000 zł nie została zawarta przez pozwanego i inwestora z powodu wadliwości/usterek, które miał na budowie spowodować powód - jak wskazywał pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty - tylko z powodu opóźnień w wykonaniu umowy i naliczenia z tego tytułu z tego kar umownych. Pozwany nie mógł więc z tytułu wykonania poprawek na dachu domagać się potrącenia z wierzytelnością powoda dochodzoną pozwem, albowiem wierzytelności te wynikały z zupełnie innych stosunków prawnych.

Zarzut potrącenia pozwany mógłby złożyć skutecznie tylko w przypadku tego samego stosunku prawnego, czyli – wobec niekwestionowania faktu wykonania i braku zastrzeżeń co do ułożenia styropianu w jednym z mieszkań w S. – tylko w przypadku poprawek murarskich w budynku w Ś.. Pozwany jednak nie złożył powodowi oświadczenia o potrąceniu kwoty 2.680 zł, którą to kwotę wskazał w sprzeciwie jako jego koszty wynikające z konieczności wyburzenia i ponownego postawienia części ścian działowych
w budynku w Ś.. Zarzut potrącenia tejże kwoty nie został złożony ani w sprzeciwie, ani na dalszym etapie postępowania. Pozwany nie wykazał też, aby złożył oświadczenie
o potrąceniu tejże kwoty na etapie przedprocesowym, np. że wystawił powodowi jakąkolwiek notę obciążeniową z tytułu wadliwie wykonanych prac czy też wzywał powoda do poprawienia (wyburzenia, postawienia na nowo) wadliwie postawionych ścian działowych. Innymi słowy pozwany niejako „przeplatał” różne stosunki prawne, błędnie składając powodowi oświadczenie o potrąceniu kwoty 7.050 zł z tytułu kosztów poprawek wykonanych przez pozwanego na dachu w S. z wierzytelnością powoda dochodzoną pozwem.

Niezależnie od powyższego, gdyby nawet traktować potrącenie pozwanego jako roszczenie odszkodowawcze spowodowane nienależytym wykonaniem zobowiązania (art. 471 k.c.) to - zdaniem Sądu - pozwany nie przedstawił dowodu złożenia oświadczenia
o potrąceniu wierzytelności (w kwocie 2.680 zł), a nadto dowody przedstawione w sprawie nie pozwalają na ustalenie pełnego zakresu poniesionej szkody, jak też nie pozwalają ustalić, że dokumentacja w postaci dołączonych zdjęć (k. 69-70) faktycznie odnosi się do miejsca,
w którym wykonywali prace pracownicy powoda. Pozwany zarzucił w sprzeciwie od nakazu zapłaty nieprawidłowe wymurowanie ścian działowych i wymurowanie części ścian
w niewłaściwych miejscach, przez co musiały zostać one wyburzone i postawione na nowo, jednakże poza własnymi twierdzeniami pozwany w żaden sposób nie wykazał, że ściany te faktycznie zostały wymurowane w sposób wadliwy, a nadto nie wykazał, że niektóre z nich zostały wyburzone (i ile metrów tych ścian zostało wyburzonych) i postawione na nowo, przy czym nie wykazał, że widoczne na zdjęciach ściany faktycznie zostały wymurowane przez powoda. Nie wykazał tym samym istnienia swojego roszczenia w tym zakresie.

Istnienie, charakter i zakres wadliwości prac wykonanych przez powoda, jak też kosztów usunięcia tychże wadliwości czy prac własnych pozwanego mógłby ocenić jedynie biegły sądowy, jako osoba posiadająca wiadomości specjalne. Pozwany złożył wprawdzie wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na w/w okoliczności, jednakże ostatecznie dowód ten – wobec nieuiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w określonej przez Sąd wysokości – nie został przeprowadzony.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 lutego 2021 r., sygn. akt I ACa 220/20, LEX nr 3154105).

Oceniając wyniki postępowania dowodowego Sąd ustalił, że strony związane były umową o ułożenie styropianu w dwóch mieszkaniach w budynku w S. i wymurowanie ścian działowych w budynku w Ś..

Jeśli chodzi o ułożenie styropianu w mieszkaniach w S. strony umówiły się na wynagrodzenie w wysokości 700 zł za pierwsze mieszkanie, natomiast co do drugiego mieszkania umawiano się niejako „na bieżąco”. Powód usługę tę bezsprzecznie wykonał, co potwierdziły zarówno obie strony, jak i świadkowie R. N. i B. P.. Strony różniły się natomiast do samej zapłaty za usługę. Powód wystawił fakturę na kwotę 1.600 zł, tj. po 800 zł za każde z mieszkań i takiej też kwoty domagał się pozwem. Tymczasem świadek R. N., działający w imieniu inwestora (...) sp. z o.o., zeznał stanowczo, że „myśmy za to zapłacili finalnie 800 zł netto”, natomiast świadek B. P. zeznał, że „prace styropianowe zostały wykonane i zostały rozliczone w wysokości 700 zł”. Tymczasem powód w wiadomości SMS z dnia 13 września 2019 r. domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 700 zł „za styropian”. Nadto sam pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty odliczył kwotę 700 zł (z tytułu ułożenia styropianu) od kwoty 7.050 zł (z tytułu kosztów poprawek na dachu w S.). Gdyby należność ta została przez pozwanego faktycznie uiszczona nie byłoby potrzeby odliczania jej od kwoty 7.050 zł
i pozwany mógłby domagać się całej kwoty 7.050 zł tytułem potrącenia. Sąd nie dał przy tym wiary świadkowi B. P., który twierdził, że był świadkiem wręczania powodowi kwoty 700 zł tytułem wynagrodzenia za ułożenie styropianu. Ponadto pozwany nie wykazał faktu zapłaty tejże kwoty powodowi, co mogłoby nastąpić chociażby poprzez przedstawienie pokwitowania odbioru w/w kwoty.

Jeśli chodzi natomiast o prace murarskie w budynku w Ś. to stawkę wynagrodzenia za wymurowanie jednego metra kwadratowego ścian działowych ustalono precyzyjnie na kwotę 35 zł za m ², przy czym powód – wystawiając faktury za wykonane prace - zastosował stawkę 45 zł za m ² uzasadniając to dodatkową trudnością w wykonaniu usługi, tj. koniecznością wnoszenia materiałów budowlanych na drugie piętro (bez użycia dźwigu), co też przyznał podczas jego przesłuchania. Strony podawały sprzeczne informacje co do powierzchni wymurowanych ścian tj. powód podawał w wiadomości SMS z dnia 13 września 2019 r., że wymurował 283 m ² ścian, natomiast w pozwie wskazywał już na 253 m ², pozwany zaś wskazywał podczas przesłuchania, że wymurowanych ścian miało być ok. 200 m ² , w sprzeciwie od nakazu zapłaty podał, że wymurowanych ścian było ok. 180 m ², przy czym tylko ok. 140 m ² było wymurowanych prawidłowo, natomiast w uzasadnieniu sprzeciwu wskazywał, że „wysokość 9.900 zł jest zawyżona gdyż strony umówiły się na 253 m ² , a nie 283 jak w treści SMS”.

W ocenie Sądu uznać należy, że powód umowę tę wykonał w zakresie 253 m ².

Strony poróżniły się także co do zapłaty za wykonanie ścian działowych. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 11.385 zł biorąc do wyliczenia powierzchnię 253 m ² wykonanych ścian po stawce 45 zł z m ² (samodzielnie ustalonej) i tej też kwoty domagał się pozwem. Pozwany jednak zarzucił nie tylko bezzasadne zawyżenie stawki za m ² muru, ale także wskazał na okoliczność, że wypłacił powodowi kwotę 3.000 zł tytułem zaliczki. Powód wprawdzie podczas przesłuchania konsekwentnie zaprzeczał, aby zaliczkę taką otrzymał, jednakże z zeznań świadka B. P. wynikało, że zaliczka ta został uiszczona powodowi przez pozwanego w jego obecności, a nadto – co ważniejsze - z treści wiadomości SMS
z dnia 20 września 2019 r. wynika wyraźnie, że kwotę tę (tytułem zaliczki właśnie) powód odliczył od kwoty 9.900 zł (wyliczonej jako 283 m ² ścian po stawce 35 zł za m ²) domagając się zapłaty dalszej kwoty 7.600 zł.

W niniejszej sprawie brakowało jednak dokumentów jednoznacznie dowodzących okoliczności, które podnosił pozwany tj. że powód faktycznie wadliwie wymurował ściany działowe w budynku w Ś., jak również, że wzywał powoda do wykonania poprawek, a wobec odmowy powoda wykonania prac poprawkowych, że zostały one wyburzone i postawione na nowo. W szczególności zdjęcia dołączone do sprzeciwu od nakazu zapłaty w żaden sposób tego nie wykazały. Ponadto, w ocenie Sądu, pozwany ostatecznie nie udowodnił wysokości faktycznie poniesionej szkody tj. nie wykazał, że faktycznie poniósł koszty związane z wyburzeniem niektórych ścian działowych i postawieniem ich na nowo i że były to koszty w wysokości wskazanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Dochodząc do przekonania o zasadności powództwa Sąd dostrzegł, że powód w zasadzie wykonał umówione z pozwanym zadania (choćby w części nieprawidłowo), a pozwany oprócz zaliczki w wysokości 3.000 zł nie wypłacił mu wynagrodzenia. Wprawdzie powód wystawił faktury w innych kwotach niż umówione tj. za ułożenie styropianu żądał kwoty 1.600 zł (2 x po 800 zł) mimo, że otrzymał już uprzednio kwotę 800 zł od inwestora budowy w S., natomiast za wymurowanie ścian działowych naliczył sobie stawkę 45 zł za m ² według własnego uznania i bez żadnych konsultacji z pozwanym z tym zakresie, tym niemniej pozwany nie wypłacił powodowi ani wynagrodzenia wynikającego z wystawionych faktur ani żadnego innego oprócz 3.000 zł wniesionych w formie zaliczki.

Pozwany niewątpliwie - jako zlecający wykonanie prac dodatkowych - powinien rozliczyć się z powodem na podstawie zawartej z nim umowy i jest obowiązany do uiszczenia kwoty 700 zł z tytułu ułożenia styropianu w mieszkaniu w S., a także kwoty 5.855 zł
z tytułu wymurowania ścian działowych w budynku w Ś. wyliczonej jako 253 m ² po stawce 35 zł za m ² z uwzględnieniem wypłaconej zaliczki kwocie 3.000 zł.

Uwzględniając powyższe rozważania oraz fakt, że umowa zawarta przez strony została faktycznie wykonana, żądanie zawarte w pozwie uznać należało za uzasadnione
w części, a zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.555 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty (pkt I sentencji wyroku). Rozstrzygnięcie to znajdowało oparcie w treści przepisów art. 647 k.c. oraz 471 k.c.

Dalej idące powództwo Sąd oddalił (pkt II wyroku), przy czym oddaleniu podlegały także odsetki ustawowe od dnia 6 listopada 2019 r. do 8 kwietnia 2021 r. Nie ulega wątpliwości, że w związku z opóźnieniem w zapłacie powodowi należą się odsetki z tytułu opóźnienia na podstawie art. 481 k.c. Biorąc jednak pod uwagę, że pozwany nie odebrał wystawionych przez powoda faktur z terminem płatności do dnia 5 listopada 2019 r. oraz fakt, że faktury te pozwany otrzymał dopiero wraz z nakazem zapłaty i odpisem pozwu
w dniu 8 kwietnia 2021 r., to pozwany pozostawał zatem w zwłoce najwcześniej od dnia
9 kwietnia 2021 roku i od tego dnia należało liczyć odsetki od należności głównej, nie zaś od 6 listopada 2021 r. jak nieprawidłowo wyliczył powód.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt III w oparciu o treść art. 100 k.p.c. Sąd dokonał stosunkowego rozdzielenia kosztów mając na uwadze, że powód wygrał niniejszy proces w 50,5 %, natomiast pozwany w 49,5 %. Powód poniósł koszty opłaty od pozwu w kwocie 750 zł, opłaty skarbowej w kwocie 17 zł, wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł na podstawie § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964) oraz kwotę 60 zł z tytułu zaliczki na doręczenie komornicze, co daje łącznie kwotę 4.427 zł. Z tej kwoty należna stronie powodowej część kosztów postępowania wyniosła 2.235,64 zł. Pozwany poniósł koszty wynagrodzenia pełnomocnika
w kwocie 3.600 zł na podstawie § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za radców prawnych (Dz.U.2023.1935) oraz koszty opłaty skarbowej w kwocie 17 zł, co daje łącznie kwotę 3.617 zł, a zatem należna mu część kosztów wyniosła kwotę 1.790,42 zł. W konsekwencji odliczenia tej kwoty od kosztów po stronie powoda pozwanego obciążono obowiązkiem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez powoda w kwocie 1.961,29 zł (pkt III wyroku).

Jednocześnie, bezpośrednio po wydaniu wyroku, zarządzono zwrócić powodowi kwotę 60 zł jako niewykorzystaną część zaliczki uiszczonej na poczet doręczenia komorniczego, natomiast pozwanemu kwotę 100 zł jako niewykorzystaną zaliczkę uiszczoną z tytułu stawiennictwa świadków.